«Αν αυτά είναι τα πρώτα του διαπιστευτήρια ως συνθέτη, έχει τα φόντα για να μας απασχολήσει ξανά, με περισσότερες αξιώσεις» έγραφε για τον Δημήτρη Μαραμή ο Χάρης Συμβουλίδης το 2007, στην κριτική του για το δίσκο Σκοτεινός Έρωτας, κάτι που ο νεαρός συνθέτης επιβεβαιώνει τώρα πλήρως με το άλμπουμ Σκηνές Από Βουβή Ταινία. Στην πρώτη του δηλαδή δισκογραφική απόπειρα όπου δεν έχουμε πια μελοποιημένη ποίηση, αλλά μουσική για στίχο, ο Μαραμής, εκτός από το ταλέντο του, αποδεικνύει ότι μπορεί να συνεισφέρει με ουσιαστικές και αξιόλογες προτάσεις στο σύγχρονο ελληνικό τραγούδι. Οι συνθέσεις του Μαραμή έχουν και πάλι ως εφαλτήριο την κλασική μουσική του παιδεία και την άρτια τεχνική του. Τα παραπάνω στοιχεία, όμως, σε καμία περίπτωση δεν αναδεικνύονται ως αυτοσκοπός, αλλά αποτελούν βάθρο για μελωδίες με ουσία και βάθος. Ο Μαραμής δείχνει να έχει αφομοιώσει τις εμφανείς χατζιδακικές επιρροές, που από την αρχή διέκριναν και, ως ένα σημείο, στοίχειωναν το έως τώρα έργο του, και τις μετουσιώνει δημιουργικά, πλέον, σε μια ιδιαίτερη γραφή με άποψη και προσωπικότητα. Έτσι, μας προσφέρει εμπνευσμένες μελωδίες στις οποίες τα έντονα συναισθήματα, ο λυρισμός και ο μελοδραματισμός συνδυάζονται αρμονικά με δυνατές εικόνες, δυναμισμό και εντάσεις, εσωτερικές και εξωτερικές. Μ’ αυτόν τον τρόπο φτάνει σε ένα υψηλό δημιουργικό επίπεδο, με σπουδαίες πραγματικά στιγμές, όπως τα κομμάτια “Πόλη”, “Ταξίδι”, “Φθινόπωρο” και “Τίτλοι Τέλους”. Σημαντικό ρόλο παίζει και η εξαιρετική ενορχήστρωση των κομματιών όπου το πιάνο, η κλασική κιθάρα και το βιολί συμπληρώνονται από ακορντεόν, σαξόφωνο, ντραμς, μπάσο και ηλεκτρική κιθάρα. Γι’ αυτό και το αποτέλεσμα είναι γεμάτο από γοητευτικές αντιθέσεις: τη στιγμή που ακούγεται λιτό, αφαιρετικό και βαθιά εσωτερικό, την ίδια ώρα διακρίνεται για τη μεγαλοπρέπεια, τον πλούτο και την εξωστρέφειά του. Τα παραπάνω συμβάλλουν σε έναν πολύπλευρο ήχο που μοιάζει ανένταχτος σε οποιαδήποτε κατηγοριοποίηση: δεν είναι ούτε έντεχνος, ούτε pop, ούτε rock και ταυτόχρονα είναι όλα τα παραπάνω μαζί. Προσωπικά, αν έπρεπε να δώσω έναν χαρακτηρισμό στη μουσική του Μαραμή αυτός θα ήταν «αντισυμβατική» pop, που δένει συναρπαστικά το κλασικό με το σύγχρονο. Το σύγχρονο τονίζεται και από τις ανατροπές τις οποιες επιχειρεί ο συνθέτης, κάνοντας άνοιγμα σε έναν, επίσης ιδιόμορφο, rock ήχο με δύο λαμπρά δείγματα (“Δίψα”, “Μια Στιγμή”), θέτοντας τη βάση για ακόμα τολμηρότερους πειραματισμούς στο μέλλον. Σημαντικό ρόλο παίζουν βέβαια και οι υπόλοιποι συντελεστές της δουλειάς, με τους στίχους του Σωτήρη Τριβιζά να διακρίνονται για την ποιητικότητα και την αμεσότητά τους – αν και σε κάποιες στιγμές θα έλεγα ότι καταφεύγουν σε απλοϊκές ευκολίες – και με τον βασικό ερμηνευτή Κωνσταντίνο Κληρονόμο να αποδίδει με αξιώσεις στον ρόλο του, ισορροπώντας με άνεση ανάμεσα στην ευαισθησία και το πάθος που απαιτούν οι συνθέσεις. Αξιόλογες και οι συμμετοχές της Βικτωρίας Ταγκούλη και του Μάριου Φραγκούλη, αλλά μάλλον αναλώνονται στις πιο αδύναμες και ακαδημαϊκές στιγμές του δίσκου. Ας αφήσουμε, όμως, κατά μέρους τις μεμψιμοιρίες για τις μικρές αδυναμίες του άλμπουμ και ας παρακολουθήσουμε ξανά και ξανά τις υπέροχες Σκηνές Από Βουβή Ταινία. Οι οποίες σε μια εποχή ακατάσχετης και ανούσιας μουσικής φλυαρίας αποδεικνύουν ότι η σιωπή είναι χρυσός…
