Ο Χρήστος Κωνσταντίνου είναι από τους πιο γνωστούς και αξιόλογους δεξιοτέχνες του μπουζουκιού και στη μέχρι τώρα πορεία του στο ελληνικό πεντάγραμμο έχει ευτυχήσει να συνεργασθεί με σημαντικούς Έλληνες καλλιτέχνες. Το Κάνω Τη Ρίζα Μου Φτερό είναι η πρώτη του δισκογραφική δουλειά στην οποία κατέχει ταυτόχρονα τους ρόλους του ερμηνευτή, του συνθέτη και του στιχουργού. Πίσω από την παραγωγή του δίσκου, κρύβεται ο Χαΐνης, Δημήτρης Αποστολάκης, ο οποίος εγκαινιάζει εδώ το καινούργιο label Ροή (γράφει και στίχους σε τρία από τα τραγούδια). Αναπόφευκτα λοιπόν τα τραγούδια συγγενεύουν με τους ήχους των Χαΐνηδων. Αλλά και η ενορχήστρωση – για κάποιον άγνωστο λόγο η ταυτότητα αυτού που την επιμελήθηκε δεν αναφέρεται πουθενά στο cd – φαίνεται να φέρει κάτι από τη σφραγίδα του Αποστολάκη. Mετά την πρώτη ακρόαση αντιλαμβάνεσαι ότι έχεις να κάνεις με έναν καθαρόαιμο λαϊκό δίσκο με σαφείς έντεχνες αναφορές, ο οποίος πατά πολύ γερά σε παραδοσιακές φόρμες. Υπό τους ήχους του ταμπουρά, της λύρας, του λαούτου, του μπουζουκιού, του μπεντίρ, του μπαγλαμά και άλλων παραδοσιακών οργάνων, ξετυλίγονται στα αυτιά μας οι ήχοι της Κρήτης, του Αιγαίου, της Κύπρου. Καρσιλαμάδες, κρητικές μπαλάντες, αργόσυρτα ζεϊμπέκικα, ρεμπέτικοι και νησιώτικοι ήχοι, όλα ανακατεύονται με σεβασμό και μεράκι. Τα τραγούδια που σκαρώνει ο Χρήστος Κωνσταντίνου είναι μεστά, γεμάτα μνήμη. Οι στιχουργικές του πηγές είναι οι μαγικές εικόνες της φύσης, ο έρωτας και οι καημοί της ζωής – θεματολογίες που, αν δεν ξέρεις να τις χειρίζεσαι, πέφτεις σε άκαρπες στιχομυθίες και βαρετές επαναλήψεις. Ο τραγουδοποιός λοιπόν διαχειρίζεται τους στίχους του επαρκώς, απ’ την άλλη πλευρά όμως δεν συναντάς τις απαραίτητες εμπνευσμένες αναλαμπές που θα προκαλέσουν το ενδιαφέρον του ακροατή. Όσον αφορά στο ερμηνευτικό κομμάτι, η φωνή του Κωνσταντίνου δεν βοηθά να αναδειχθούν στο εκατό τοις εκατό τα τραγούδια του. Τα ερμηνευτικά του πονήματα έχουν λίγο από τις αμήχανες ερμηνείες του Ζούδιαρη και την, για πολλούς καθόλου συμπαθή, χροιά του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Πάντως εμπιστεύθηκε πολλά κομμάτια του δίσκου σε τραγουδιστές με καλές φωνές. Η Μαρία Κώτη από τους Χαΐνηδες τον συνοδεύει σε πολλά κομμάτια, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης ερμηνεύει ένα από τα πιο ενδιαφέροντα τραγούδια (“Ο Γερόνεος”) βγαλμένο από προσωπικά βιώματα του Κωνσταντίνου και ο Κωστής Αβυσσινός, ίσως η ορθότερη επιλογή, μας χαρίζει την καλύτερη τρίλεπτη στιγμή στον δίσκο, το “Δύο Μικρά Πουλιά”. Το συνολικό αποτέλεσμα είναι συμπαθές και οι προθέσεις του Χρήστου Κωνσταντίνου σαφείς – παρ’ όλα αυτά θα με βρίσκατε λίγο συγκρατημένο ως προς την τελική μου προσωπική αποτίμηση. Συνθέτοντας τα κομμάτια του παζλ αυτού του δίσκου, τελικώς μπροστά σου σχηματίζεται μια εικόνα η οποία ναι μεν σε ευχαριστεί, αλλά παρ’ όλα αυτά θα σου αφήσει έντονα το στοιχείο του ανικανοποίητου. Δεν είναι ότι η δισκογραφική προσπάθεια του Χρήστου Κωνσταντίνου είναι αδόκιμη, είναι που το περιεχόμενό της για ένα ευρύ κοινό εξαντλείται ήδη από την πρώτη ακρόαση. Θα εκτιμηθεί πάντως ιδιαιτέρως από τους λάτρεις του νεορεμπέτικου τραγουδιού και τους υπερασπιστές της έντεχνης τραγουδοποιΐας περασμένων δεκαετιών.
