Το όνομα του Γιώργου Νταλάρα, όπως και κάθε νέα κυκλοφορία του, φυσικό είναι να προσελκύει τα φώτα όχι μόνο της δημοσιότητας, αλλά και του κοινού γενικότερα, ακόμα και αν πρόκειται για μία συλλογή με την προσθήκη κάποιων λίγων καινούργιων συνθέσεων (και επανεκτελέσεων). Στη συγκεκριμένη μάλιστα έκδοση που κρατούμε στα χέρια μας υπάρχει και ένα συνοδευτικο dvd, όπου αποτυπώνονται 4 tracks σε εικόνα. Και μάλιστα το ενδιαφέρον είναι ότι μόνο ένα από αυτά ενυπάρχει και στο καθαρά ηχητικό μέρος της έκδοσης, το γνωστό “Όλα Μιλούν για Σένα”, μία σύνθεση του Μιχάλη Χατζηγιάννη.Παραμένοντας στο ηχητικό κομμάτι της συλλογής, να σημειώσουμε ότι και εδώ έχουμε ουσιαστικά τρεις διαφορετικές κατευθύνσεις. Τραγούδια (7) που είτε έχουν εμφανιστεί στους τελευταίους δίσκους του Γιώργου Νταλάρα, είτε αποτελούν συμμετοχές του σε δίσκους άλλων καλλιτεχνών, επανεκτελέσεις (3) κάποιων άλλων συνθέσεων και τέλος τέσσερα καινούργια τραγούδια, τα οποία μάλιστα είναι κι αυτά που ξεκινούν τον δίσκο. Ως κορυφαίο των τελευταίων θεωρώ ότι είναι το “Άγρια Ζωή” (σύνθεση του Μιχάλη Κουμπιού σε στίχους του Ν. Σταθόπουλου), όπου αν μη τι άλλο η θεματολογία ξεφεύγει από τη βαρετή (λόγω επανάληψης στο 90% του ελληνικού ρεπερτορίου) του ερωτικού ζητήματος. Να σημειώσω βέβαια ότι προσωπικά δεν καταλαβαίνω το στίχο «σαν κάτι κουρασμένους αρχηγούς που φεύγουν από τη μάχη πριν τελειώσει», που δεν δικαιολογείται βάσει της όποιας ποιητικής αδείας. Ευτυχώς βέβαια στο επόμενο δίστιχο ο στιχουργός σώζει τα προσχήματα με το συνηθισμένο αλλά, ένεκα πραγματικότητας, δεκτό και σεβαστό στην έκφρασή του «αδειαζουν τη ζωή τους στους γκρεμούς, μαραίνονται στο νοίκι και τη δόση». Στα συν του δίσκου και το ότι περιέχει δύο ακόμα αξιόλογες συνθέσεις, το “Ανάβει H Ανατολή” – όπου η μουσική υποβοηθάει ικανοποιητικά τους στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου – καθώς και το “Σταθμάρχες”, σε όμορφους στίχους του αειθαλή Μάνου Ελευθευρίου.Είναι χρήσιμη αυτή η συλλογή, εκτός από εμπορικούς λόγους, και σαν μία βιβλιοθήκη των κινήσεων του Γιώργου Νταλάρα τα τελευταία δύο χρόνια. Είναι φανερή η αγωνία (απόλυτα κατανοητή) του τελευταίου να βρει νέες εκφραστικές φόρμες όπου να μπορέσει να χωρέσει το τάλαντό του και την ερμηνευτική του δεινότητα. Μετά το τέλος των εκτός και εντός των τειχών έθνικ και εθνογραφικών μουσικών αναζητήσεων, ο Νταλάρας δοκιμάζει συνδυασμούς νέων αλλά και παλαιότερων συνεργατών του (στη μουσική τους πρώτους και στους στίχους τους δεύτερους, κυρίως) με σκοπό την εξελισιμότητα. Απόλυτα κατανοητό, όπως είπα, σεβαστό και επιβάλλεται θεωρώ σε περσόνες βεληνεκούς και διαμετρήματος όπως ο Νταλάρας. Τα αποτελέσματα άλλοτε διαθέτουν στιγμές όπου προσωπικά πιστεύω για μια στιγμή ότι βρίσκει γερά πατήματα και άλλοτε – όπως λ.χ. στην προσχηματικά flamengo-ειδή επανεκτέλεση του “Η Αιτία Είσαι Εσύ” – στιγμές οι οποίες με κάνουν να απορώ γιατί δεν αντιλαμβάνεται ότι η σωστή χρήση των ήχων δεν έχει να κάνει με το καινούργιο στουντιακό εφέ ή την εμμονή του εκάστοτε συνθέτη με συγκεκριμένες πεπαλαιωμένες ενορηστρώσεις. Και αυτό αναδεικνύεται τελικά σε ένα σημείο που προβληματίζει γενικότερα. Θα αναφέρω χαρακτηριστικό παράδειγμα από το dvd: τη σκηνοθεσία και των τεσσάρων video clip την έχει αναλάβει ο Δημήτρης Κοιλαλούς. Και δεν μπορώ να δεχτώ πώς ο αποδεδειγμένα πανέξυπνος Γιώργος Νταλάρας επέτρεψε στα 3 από τα 4 ταινιάκια η βασική ιδέα να είναι ο καλλιτέχνης που οδηγεί. Πότε του χαλάει το αμάξι, πότε περιδιαβαίνει τη φύση και πότε την πόλη. Μη βιαστείτε να βρείτε κάποιο καλλιτεχνικό ή εμπορικό concept: πρόκειται για διαφορετικά αμάξια και μάλιστα τα 2 είναι παλαιότατης κοπής. Η φωνή του Γιώργου Νταλάρα κινείται, όπως πάντα, σε υψηλά επίπεδα απόδοσης (ένα από εκπληκτικότερα λαρύγγια που γέννησε τα τελευταία 40, πια, χρόνια αυτός ο τόπος) με παράλληλα όμως τη δραματικότητα της φωνής να την ακούμε με μανιερίστικη διαθεση και με καμία διάθεση πειραματισμού (μοναδική εξαίρεση ίσως το “Όπου Πας Θα Γυρίσεις” σε στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου). Πειραματισμό που από έναν τελειομανή και εργασιομανή καλλιτέχνη όπως ο Νταλάρας – είναι από τους ελάχιστους στο επίπεδο επιτυχίας του που διαθέτουν τη μανία του για δημιουργία – θεωρώ ότι θα έπρεπε να τον έχουμε με γενναιοδωρία εκ μέρους του – λόγω ακριβώς του αεικίνητου της καλλιτεχνικής του φιγούρας και του αμετακίνητου της κορυφαίας θέσης την οποία κατέχει τα τελευταία 30 χρόνια στην ημεδαπή. Θα περιμένουμε, και ας ελπίσουμε ότι θα ανταμειφθούμε…
