O Μιχάλης Χατζηγιάννης είναι ένας καλλιτέχνης που, κατά γενική ομολογία, έχει όλα τα προσόντα για μία μεγάλη εμπορική επιτυχία – το λεγόμενο Χ Factor με άλλα λόγια. Σε ελεύθερη μετάφραση, διαθέτει ταλέντο, το οποίο είναι αρκετό ώστε να κρατήσει την αγάπη του νεανικού κοινού της χώρας σταθερά συσσωρευμένη στο πρόσωπο του εδώ και πολλά χρόνια, ενώ στις συναυλίες αλλά και στα νυχτερινά κέντρα όπου εμφανίζεται συναντά κανείς ανθρώπους κάθε ηλικίας. Την ίδια στιγμή οι δίσκοι του πουλάνε σαν τρελοί και μονάχα μια μελωδία με την υπογραφή του έχει σταθεί ικανή για να μετατρέψει ολόκληρο τον «αργοκίνητο» και γραφειοκρατικό ΟΤΕ σε pop και cool υπηρεσία εξυπηρέτησης. O ίδιος δε διατηρεί σταθερά την εικόνα του καλού και ήσυχου παιδιού με τα γοητευτικά μάτια, το οποίο αγαπάνε οι μαμάδες και ερωτεύονται οι κόρες τους: ένας star με τα όλα του. Τώρα, δύο χρόνια μετά από την τεράστια επιτυχία την οποία του εξασφάλισε το τέσσερις φορές πλατινένιο Φίλοι Κι Εχθροί, ο Μιχάλης Χατζηγιάννης επιστρέφει στη δισκογραφία με το έβδομο άλμπουμ του, με τον απλό και χαρακτηριστικό τίτλο 7. Το δελτίο τύπου προβαίνει σε βαρύγδουπες δηλώσεις, π.χ. πως «ο Μιχάλης Χατζηγιάννης είναι ο πιο ανήσυχος και εμπνευσμένος δημιουργός της σύγχρονης ελληνικής σκηνής», στην πραγματικότητα όμως το 7 δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια δουλειά βασισμένη σε μια χιλιοδοκιμασμένη συνταγή εμπορικής επιτυχίας. Το γνωστό από τη φετινή διαφήμιση του ΟΤΕ Shop “Εμείς Οι Δυο Σαν Ένα” βαδίζει εξόφθαλμα στα μονοπάτια επιτυχημένων προκατόχων του, ενώ το τραγούδι που ακούμε σε εβδομαδιαία βάση μέσα από τη σαχλή τηλεοπτική Πολυκατοικία (“H Αγάπη Που Μένει”) αποτελείται από στίχους τόσο ασυνάρτητους, ώστε στο τέλος το μόνο που σου μένει να κάνεις είναι να τους αγνοήσεις εντελώς και να λικνιστείς στην pop μελωδία του. Και αυτά είναι μάλλον και από τα δυνατά «χαρτιά» του δίσκου. Κατά τα άλλα, η ενορχήστρωση του “Mη Με Κοιτάς” δεν χρειάζεται ιδιαίτερες αλλαγές ώστε ο pop χαρακτήρας του να δώσει τη θέση του στην αισθητική λαϊκής πίστας, ενώ το “Όλα Θα Πάνε Καλά” διεκδικεί ήδη δάφνες καλοκαιρινού hit χάρη στους reggae – ανέμπνευστους όμως – ρυθμούς του. Ακολουθεί το “Θάλασσα”, το οποίο κλείνει το μάτι στο πιο «έντεχνο» ακροατήριο, και είναι αλήθεια πως ο Χατζηγιάννης ερμηνεύει εδώ με ζεστασιά και εκφραστικότητα, έστω και αν το υλικό δεν είναι και κάτι το σπουδαίο. Τέλος, συναντάμε και δύο φρέσκες ραδιοφωνικές επιτυχίες, το ευχάριστο “Ανάποδα” και τον ατμοσφαιρικό “Αναπτήρα”, τα οποία κινούνται στα γνωστά και αναγνωρίσιμα βήματα του Χατζηγιάννη. Βήματα που, αν και υπήρξανε χαριτωμένα στο παρελθόν, η συνεχόμενη αυτο-επανάληψή τους τα καταντά φοβάμαι να ταυτίζουν την έννοια του pop με αυτή του απλοϊκού. To μεγαλύτερο κρίμα στην περίπτωση του Μιχάλη Χατζηγιάννη είναι ότι πρόκειται για έναν άνθρωπο ο οποίος, αν ίσως απεγκλωβιζόταν απ’ όλη αυτή τη λογική της συνταγοποιημένης επιτυχίας, θα μπορούσε πιστεύω, χρησιμοποιώντας την τεράστια απήχηση την οποία έχει, να πάει το σύγχρονο ελληνικό τραγούδι ένα σκαλοπάτι παραπάνω. Γιατί τελικά παύει να έχει τόση σημασία αν κάποια από τα τραγούδια του 7 έχουνε χαριτωμένα pop ρεφραινάκια και κάποια άλλα είναι ανεκτά από αισθητικής απόψεως. Αυτό που τελικά μένει είναι το συνολικό αποτέλεσμα μιας απούσας καλλιτεχνικής πρότασης και ενός δίσκου ο οποίος δείχνει να βγήκε μόνο και μόνο γιατί είχανε ήδη κλείσει 2 χρόνια από την κυκλοφορία του προηγούμενου…
