Αναμφισβήτητα μία μεγάλη λαϊκή φωνή και ένας αγαπημένος ερμηνευτής επιστρέφει δυναμικά με ένα εξαιρετικό άλμπουμ, με τίτλο Αλήθειες & Ψέματα», γράφει το δελτίο τύπου, σε μια δήλωση απόλυτα ταιριαστή με τον τίτλο του νέου άλμπουμ του Αντώνη Ρέμου, μιας και περιέχει αλήθειες ανάκατες με ψέματα. Πράγματι, είναι αγαπημένος ερμηνευτής ο Αντώνης Ρέμος, για μεγάλη μερίδα ακροατών. Και, πράγματι, επιστρέφει δυναμικά, με έναν δίσκο γεμάτο με υπογραφές επωνύμων στη μουσική και στους στίχους: Αντώνης Βαρδής, Στέφανος Κορκολής, Κυριάκος Παπαδόπουλος, Χρήστος Δάντης, Νίκος Μωραΐτης, Βασίλης Γιαννόπουλος και Μυρτώ Κοντοβά – όλοι έχουν δώσει το παρών. Όμως, ο Αντώνης Ρέμος δεν είναι μεγάλη λαϊκή φωνή. Εκτός αν ξεχάσαμε κιόλας σε τι είδους φωνές θα ταίριαζε ένας τέτοιος προσδιορισμός – μερικές εκ των οποίων είναι ακόμα εν ζωή, κύριε ή κυρία συγγραφέα του εν λόγω δελτίου. Ούτε και επέστρεψε με ένα εξαιρετικό άλμπουμ. Εκτός και λησμονήσαμε σε τι είδους άλμπουμ αξίζει αυτό το πολυχρησιμοποιημένο μα βαρύ επίθετο. Κάπου μεταξύ των αληθειών και των ψεμάτων των παραπάνω βρίσκεται και η πραγματικότητα του νέου δίσκου του Αντώνη Ρέμου. Δίσκου όπου όλα έχουν σχεδιαστεί και εκτελεστεί με στόχο να στηρίξουν τη δισκογραφική επιστροφή του με υποψήφιες επιτυχίες για κάθε γούστο. Τα ανεβασμένα bpm του “Έχω Εσένα” εγγυώνται λ.χ. τη σταδιοδρομία του τραγουδιού στα ελληνικά clubs, το κορωνάτο λαϊκό μελόδραμα του “Εκατό Φορές Κομμάτια” δεν υπάρχει περίπτωση να μη συγκινήσει, ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά, το πανελλήνιο, η διασκευή στο “Une Femme A Qui L’ On Ment” της Chimene Badi (σε παραγωγή και ενορχήστρωση Soumka) θα ικανοποιήσει όσους αρέσκονται στις δυτικότροπες uptempo μπαλάντες, το “Τι Νόμιζες” του Χάρη Βαρθακούρη θα πιάσει τους αναζητούντες κάτι το πιο ελαφρολαϊκό, ενώ οι κοπελιές που θέλουν ανατολίτικα μπιτάτα τσιφτετέλια θα λατρέψουν το “Στη Φωτιά”. Καλά όλα αυτά, φροντισμένα, και πειθαρχικώς τακτοποιημένα, αλλά, επειδή μιλάμε νομίζω για μουσική και όχι για ράφια σούπερ μάρκετ ή για μπουφέ σε δεξίωση, πώς στοιχειοθετούν τον εξαιρετικό δίσκο του δελτίου τύπου; Δεν το κάνουν: αντιθέτως, φιλοτεχνούν το πορτραίτο ενός ακόμα δίσκου του Αντώνη Ρέμου που επιδιώκει να κολακέψει το μέσο γούστο, αναζητώντας τη συνταγή εκείνη η οποία θα αναδιατάξει ευφυώς τα αγαπημένα στον κόσμο κλισέ, δίχως να τα απειλήσει με ανατροπή και δίχως να επιδιώξει να τα υπερβεί για να αφήσει κάτι το πιο προσωπικό ή κάτι με βαρύτητα. Μη με παρεξηγήσετε, δεν μιλάμε για χάλια εδώ (με την εξαίρεση του “Στη Φωτιά”), αλλά για τραγούδια όσο ουδέτερα, αποβουτυρωμένα και συναισθηματικώς «οικεία» απαιτούν οι τρέχουσες συμβάσεις, χωρίς να προσβάλλουν τη νοημοσύνη κανενός και με μερικά μάλιστα από αυτά έως και συμπαθή να τα λες (“Το Παραδέχομαι”, “Ποτέ”, ακόμα και το σαφώς υπερβολικό “Εκατό Φορές Κομμάτια”). Βέβαια, θα μου πείτε, το προσωπικό στοιχείο που ζητάς δεν περνάει από τις ερμηνείες του «καλύτερου λαϊκού τραγουδιστή της γενιάς του», όπως βαφτίζει το δελτίο τύπου τον Αντώνη Ρέμο; Δεν είναι ο Αντώνης Ρέμος ικανός να δώσει ζωή ακόμα και σε μέτριο υλικό; Όχι, είναι η προσωπική μου απάντηση. Ασφαλώς και δεν είναι τυχαία περίπτωση ο Ρέμος, ούτε και η επιτυχία του – οφείλεται σε μια συνολικώς διαφορετική αισθητική που κόμισε στο σύγχρονο λαϊκό τραγούδι, η οποία κάποιο διάστημα – μην ξεχνάμε – συγκίνησε ακόμα και ορισμένους μεγάλους του λαϊκού ήχου. Δεν είναι όμως μια περίπτωση σαν π.χ. τον Στράτο Διονυσίου, τον Γιάννη Πάριο ή την Άννα Βίσση, καλλιτέχνες που συχνά έχουν τραγουδήσει υλικό ανάξιο των δυνατοτήτων τους, κάνοντάς το όμως να αποκτήσει ζωή με τις φωνάρες τους. Ο Ρέμος δεν έχει τέτοιο διαμέτρημα. Και έτσι οι επιδόσεις του στο μικρόφωνο εξαρτώνται (και) από το υλικό του. Όταν, λοιπόν, το τελευταίο είναι – για άλλη μια φορά – άχρωμο, μεσοβέζικο και εμμονικώς προσανατολισμένο προς την κολακεία των όσων συγκροτούν το σημερινό mainstream, είναι αναπόφευκτο πως θα καταπιεί τελικά και τον ίδιο.
