Το σκοτεινό artwork, με τη μυστηριώδη μορφή στο εξώφυλλο (το old child του τίτλου;) σε προειδοποιεί: το ντεμπούτο άλμπουμ των Dope Of Gods θα είναι δύστροπος δίσκος, που θα πρέπει να παίξεις το παιχνίδι του και να κάνεις τον κόπο να διεισδύσεις στον δικό του κόσμο, αν θέλεις να πιάσεις το νόημα. Εκ των πραγμάτων, λοιπόν, την περιορίζει την «πελατεία» του: αφενός, δεν αρέσουν σε όλους αυτά τα παιχνίδια· αφετέρου, το σκληρό, σκοτεινό πρόσωπο του Old Child είναι υβριδικό: παραείναι εγκεφαλικό για τους μεταλλάδες, θα φέρει σε αμηχανία τη goth φυλή, ενώ οι βάσεις του υπερβαίνουν χρονικά την punk παράδοση (εκτεινόμενες στο hard rock των Led Zeppelin και των λοιπών συνοδοιπόρων) ώστε να «πιάσει» στους χαρντκοράδες. Οι οπαδοί πάντως των Tool και των Monster Magnet καλά θα κάνουν να περάσουν μια βόλτα από εδώ: σε μεγάλο τμήμα του δίσκου τους, οι Dope Of Gods πετυχαίνουν να φτιάξουν μια ατμόσφαιρα αγχωτική, σε σημεία ακόμα και εφιαλτική, η οποία παίζει με το μυαλό σου σαν καλοστημένο ψυχολογικό θρίλερ: σε υποβάλλει στο εναρκτήριο “1988”, σε ξετινάζει στο καλύτερό του κομμάτι, “Chains In Mind” και σε κάνει να κοιτάς πίσω από την πλάτη σου με ανησυχία προς τις σκοτεινές γωνιές του δωματίου σου στα “A Dead Girl”, “Ice Flowers” και “No View Window” – μήπως και κάτι που καραδοκεί εκεί πεταχτεί κατά πάνω σου.Από την άλλη, όμως, ορισμένα πράγματα κρατούν αυτόν τον δίσκο σε...χαμηλές πτήσεις. Κάπου κάνει κοιλιά, από το “Marching Out Of The Past” και μετά, κάπου όλο αυτό το παιχνίδι του με το μυαλό σου σε υπνωτίζει και σε κερδίζει, αλλά δεν σε οδηγεί και σε εκρήξεις ενθουσιασμού (ειδικά με ένα τόσο άνευρο φινάλε), κάπου τα πράγματα κολλάνε περισσότερο από όσο θα έπρεπε στις διεθνείς επιρροές του συγκροτήματος, «θολώνοντας» την αυτονομία του από αυτές. Αλλά στο τελικό ζύγισμα βαραίνουν περισσότερο τα θετικά σημεία του Old Child. Και για την ώρα μου αρκούν για να καλωσορίσω τους Dope Of Gods με μια συγκρατημένη αισιοδοξία: έφτιαξαν έναν δίσκο που τον άκουσα κάμποσες φορές ευχάριστα, ο οποίος μπορεί να μην είναι σπουδαίος, είναι όμως εξαίσια στημένος και έχει μια υπόγεια, κοχλάζουσα δυναμική. Και το σημαντικότερο: δείχνει μια μπάντα που σαφώς μπορεί και περισσότερα.
