Η απουσία μεγάλων συνθετών στην δεκαετία που διανύουμε και το άγχος της συνέχειας στην επιτυχία, οδήγησαν τα τελευταία χρόνια καταξιωμένους Έλληνες ερμηνευτές στην ηχογράφηση πολυσελλεκτικών δίσκων, με εντελώς ετερόκλητα στοιχεία, που ακόμα και όταν περιείχαν καλά τραγούδια, σε καμία περίπτωση δεν αποτέλεσαν ουσιαστικές καλλιτεχνικές προτάσεις. Εξαίρεση στον παραπάνω κανόνα δεν αποτέλεσε ούτε η Ελευθερία Αρβανιτάκη, η οποία, προσπαθώντας να συνεχίσει την τεράστια επιτυχία των 1990s, μας προσέφερε την αμήχανη Εκπομπή το 2001 και το καλό, αλλά λίγο αγοραίο, Όλα Στο Φως το 2004. Άλλαξε, βέβαια, τις εντυπώσεις το 2006 παρέα με τον Νίκο Ξυδάκη και το Γρήγορα Η Ώρα Πέρασε, για να βάλει τα πράγματα στη θέση τους, τώρα, με το Και Τα Μάτια Κι Η Καρδιά.Όχι ότι δεν πρόκειται και πάλι για έναν πολυσυλλεκτικό δίσκο. Κάθε άλλο. Γιάννης Μήτσης, Ποίμης Πέτρου, Γιώργος Καραδήμος, Zeliko Joksimovic, Javier Limon, Θοδωρής Παπαδόπουλος καταθέτουν τις συνθέσεις τους και μαζί με τις διασκευές δύο παραδοσιακών τραγουδιών συμπληρώνεται το μωσαϊκό. Ωστόσο, με μια πολύ έξυπνη και δημιουργική κίνηση, το σύνολο του έργου εμφανίζεται ενιαίο, χωρίς να ισοπεδώνονται και να χάνονται οι ιδιαιτερότητες των συνθέσεων. Το παραπάνω επίτευγμα οφείλεται στην καταπληκτική ενορχήστρωση και παραγωγή του διάσημου, βραβευμένου με Grammy, Ισπανού συνθέτη Javier Limon, ο οποίος έδωσε σε όλα τα κομμάτια μια ethnic χροιά, προσανατολιζόμενος στη Μεσόγειο και κυρίως στην Ιβηρική χερσόνησο – με έμφαση στο flamengo, το latin και το tango. Δίπλα σε αυθεντικές ισπανικές μελωδίες όπως το “Παλάτι Της Καρδιάς Σου”, των Antonio Quintero & Manuel Quiroga (με τους εξαιρετικούς ελληνικούς στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου) και το ντουέτο με τη Buika στο γραμμένο από τον ίδιο τον Limon “Mirame” (σ.σ. αυτός είναι και ο τίτλος του άλμπουμ στην διεθνή κυκλοφορία του), θα βρείτε pop συνθέσεις, όπως τα πανέμορφα “Άσε Με Να Σε Μισήσω” και “Μια Ευχή” του Ποίμη Πέτρου ή την διασκευή στο “Je T’ Aime” του Allison Rick, που πρωτοτραγούδησε η Lara Fabian, σε απόδοση του Νίκου Μωραΐτη. Ο οποίος αποδεικνύει εδώ ότι μπορεί, πέρα από σουξεδάκια για γήπεδα, πάρκα και τρένα, να γράφει, ακόμα, αξιόλογους στίχους, με ουσία και συναίσθημα. Στο υψηλό στιχουργικό επίπεδο συνδράμουν, εκτός από τη Νικολακοπούλου και τον Μωραΐτη, ο Μιχάλης Γκανάς, η Λήδα Ρουμπάνη, η Σμαρώ Παπαδοπούλου και ο Κώστας Φασουλάς. Γυρνώντας στο μουσικό κομμάτι, λαμπρή η ιδέα για μια έντονη βαλκανική πλευρά στο άλμπουμ, με το, ήδη πασίγνωστο, “Τον Έρωτα Ρωτάω” σε μουσική Θοδωρή Παπαδόπουλου και τους σουρεαλιστικούς στίχους της Σμαρώς Παπαδοπούλου, με το παραδοσιακό “Ξένη Καρδιά” διασκευασμένο από τους Νίκο Πορτοκάλογλου και Γιώργο Κύβελο, όπως και με το (επίσης παραδοσιακό) “Δε Μιλώ Για Μια Νύχτα Εγώ”, σε διασκευή Νίκου Μωραΐτη, αλλά και με την ευφάνταστη μελωδία του Σέρβου (γνωστού από την παρουσία του στη Eurovision), Zeliko Joksimovic, “Το Τέλος Μας Δες”. Όλα τα παραπάνω συνηγορούν σε μια πολυμορφία, δεμένη, όμως, με τέτοιον τρόπο, ώστε να αφήνει μία αίσθηση συνόλου, να καλύπτει επί μέρους αδυναμίες, να εξυπηρετεί άψογα τις ραδιοφωνικές ανάγκες και να προδιαγράφει βέβαια την εμπορική επιτυχία, μακριά από ένα κατακερματισμένο mainstream αποτέλεσμα.Κοινή συνισταμένη στα παραπάνω η πάντα γοητευτική Ελευθερία Αρβανιτάκη, η οποία έχοντας στα χέρια της ένα καλό και ασφαλές υλικό, μάς προσφέρει απλόχερα τις ερμηνευτικές ποιότητες και αξίες οι οποίες τη διακρίνουν όλα αυτά τα χρόνια. Ευτυχώς για όλους μας, αυτή απόφυγε μακρινά και…επικίνδυνα ταξίδια, π.χ. ως τη Χαβάη, και περιορίστηκε σε μαγευτικούς μεσογειακούς και βαλκανικούς προορισμούς.
