Χάρτινη συσκευασία, με μια φωτογραφία – σαν από πολαρόιντ – κολλημένη μπροστά. Δεν είναι σε όλα τα cd η ίδια, στη δική μου όμως βλέπω μια δυνατή, καταθλιπτική εικόνα βιομηχανικής ερήμωσης, η οποία «συνεχίζεται» και στο ίδιο το άλμπουμ: η παρουσία της παρέμβασης του ανθρώπου με την ταυτόχρονη απουσία του. Με αυτές τις οπτικές συνισταμένες ξεκινά το ηχητικό ταξίδι του Magnitogorsk, της νέας δουλειάς του (ακούραστου) Absent Without Leave, ο οποίος συνεργάζεται εδώ με τους Ιταλούς Port-Royal, σε ένα split ουσιαστικά άλμπουμ: ξεκινά με τρία κομμάτια των Ιταλών, συνεχίζει με ένα remix του Absent Without Leave σε μια παλιότερη δική τους σύνθεση, ακολούθως παρουσιάζει τρεις δικές του δημιουργίες και κλείνει με ένα remix των Port-Royal σε ένα δικό του track. Το Magnitogorsk ανήκει βασικά στην ηλεκτρονική πλευρά της δημιουργίας του Absent Without Leave, αν και αξιοποιεί και αρκετά post-rock στοιχεία. Και, όπως και με τα προαναφερόμενα οπτικά ερεθίσματα του artwork, έτσι και στο περιεχόμενό του περισσότερο αισθάνεσαι την παρουσία του ανθρώπου-δημιουργού πίσω από τα μηχανήματα, παρά την αντιλαμβάνεσαι άμεσα: η απουσία της ανθρώπινης φωνής είναι πλήρης, καθότι η δουλειά είναι αμιγώς οργανική. Και είναι μια δουλειά η οποία απαιτεί από εσένα πράγματα. Δεν είναι φτιαγμένη για να την ακούς κάνοντας κάτι άλλο, ούτε και για να την «ξεπετάξεις» κάπου ανάμεσα στους νέους δίσκους που έχεις να ακούσεις. Θέλει χρόνο, καθαρό μυαλό, κατάλληλη διάθεση και ώρα – εκείνη τη «μυσταγωγία» με λίγα λόγια που θα έπρεπε να θεωρείται σύμφυτη με την απόλαυση της μουσικής.Παρά πάντως τις εμφανείς καλλιτεχνικές του αφετηρίες, βρήκα το Magnitogorsk κάπου να ντελαπάρει ως σύνολο, καθώς τα δύο μέρη της εξίσωσης αποδεικνύονται μη ισότιμα: ο Absent Without Leave υπερτερεί κατά τη γνώμη μου εμφανώς των Port-Royal. Όχι ίσως σε φαντασία, μα στον τρόπο με τον οποίον κεντράρει τις ιδέες του και «οδηγεί» τα μηχανήματα προς την έκφραση των συναισθημάτων που πιθανότατα τις ενέπνευσαν. Οι Port-Royal, αντιθέτως, ξεκινάνε μεν θεαματικά με το “Ernst Bloch”, προσφέροντας μια φωτεινά ονειρική 8λεπτη δημιουργία, χάνουν όμως γρήγορα την επαφή μαζί σου στις υπόλοιπες συνθέσεις τους. Κάτι το οποίο δεν συμβαίνει σε καμία περίπτωση με τον Absent Without Leave, καθώς η δική του μουσική φροντίζει να παντρέψει τον αφαιρετικό της χαρακτήρα με το γήινο. Πραγματικά απολαυστική η δεκάλεπτη «σουίτα» “My Music Is Still Sad Though I Found My Happiness”, όπως και το “Evening Walks” – τίτλος άκρως περιγραφικός των όσων πρόκειται να ακούσετε. Ακριβώς στο φινάλε, ξαναμπαίνουν στο παιχνίδι και οι Port-Royal, σώζοντας τις εντυπώσεις από τη μέτρια παρουσία τους με ένα γερό remix στο παλιότερο “Blind” του Absent Without Leave. Συνολικά, πάντως, μια δουλειά τολμηρή και με ανησυχίες, από αυτές που χρειάζεται το εγχώριο σκηνικό, ακόμα και αν δεν πετυχαίνουν σε όλα όσα βάζουν κατά νου.
