Δυο χρόνια μετά την πρώτη του δισκογραφική δουλειά, Ζω Περιμένοντας Να Ζήσω, ο Μιχάλης Εμιρλής επιστρέφει στα μουσικά πράγματα με το καινούργιο άλμπουμ του, Μη Διστάζεις. Αφού κάπνισε πολλές φορές τη διάσημη πια “Πίπα Της Ειρήνης” και πέταξε αμέτρητες «συσκευασίες μαργαρίνης» σε όλα σχεδόν τα clubs και bars της παραλιακής (αλλά και όχι μόνο), ο Εμιρλής καλείται να μας αποδείξει πως είναι σε θέση να επιτύχει περισσότερα πράγματα από ένα απλά χαριτωμένο, έξυπνο σουξέ. Κι έτσι, έχοντας αφήσει πίσω του το πτυχίο Πολιτικών Επιστημών με σκοπό να ασχοληθεί αποκλειστικά με τη μουσική, επιχειρεί μέσα από τον νέο δίσκο του, όπως χαρακτηριστικά μαθαίνουμε μέσα από το δελτίο τύπου, να φέρει «κάτι διαφορετικό στην ελληνική pop», όντας «πιο ώριμος από ποτέ» και «πιστός στο μουσικό είδος που επέλεξε να ακολουθήσει». Κι έτσι πιστός στα βήματα του ως τώρα παρελθόντος του, το Μη Διστάζεις αρχίζει με το “Χρυσόψαρο”, ένα κομμάτι το οποίο μιλάει – με υστερία θεωρώ – για τις συγκρούσεις ενός ζευγαριού λόγω παθολογικής ζήλειας, πριν να περάσει στον ραδιοφωνικό “Κουβανό”, όπου περιγράφονται με γλαφυρό τρόπο οι περιπέτειες ενός μανιώδους οπαδού του Στοιχήματος. Αυτό για το οποίο σίγουρα δεν μπορεί να κατηγορήσει κανείς τον Μιχάλη Εμιρλή είναι για έλλειψη φαντασίας στα στιχουργικά του θέματα. Κάτι που έτσι κι αλλιώς είναι αρκετά σημαντικό, ειδικά αν λάβει κανείς υπόψη του την κυριαρχία των στίχων με ερωτικό περιεχόμενο στην ελληνική δισκογραφία. Όχι ότι ο Εμιρλής δεν μας μιλάει κι αυτός για τον έρωτα (“Αυτό Που Σ’Αρέσει”, “Το Τραγούδι Της Κάμπιας”) ή τη μοναξιά (“Μην Πυροβολείς Την Μοναξιά Μου”, “Τζερόνιμο”), το θεωρώ όμως σημαντικό που σκέφτηκε να ασχοληθεί και με την ανδρική εμμονή της εποχής μας με τα ποδοσφαιρικά στοιχήματα, όπως σημαντικό θεωρώ πως και όταν μιλάει για πιο κοινότοπα θέματα χρησιμοποιεί παρομοιώσεις και χιούμορ. Παρόλα αυτά, οι απλώς πρωτότυποι στίχοι δεν είναι αυτόματα και καλοί, σε κάθε περίπτωση: ατυχές π.χ. το «Πίσω από αυτοκίνητα και δέντρα/κρύβομαι και παρακολουθώ/κάθε κίνηση σου και κουβέντα/θέλω να την ξέρω πρώτα εγώ» (“Το Χρυσόψαρο”) ή η ομοιοκαταληξία στο «Mα το κοράκι πέναλτι δίνει, θα τρελαθώ/πάλι θα τρέχω για έναντι από τ’ αφεντικό» από τον κατά τα άλλα ευρηματικό “Κουβανό”. Το πιο σημαντικό, όμως, είναι πως από μόνοι τους δεν είναι αρκετοί ώστε να εξαλείψουν άλλα, αρκετά σοβαρότερα προβλήματα όπως π.χ. τις αδιάφορες και πολύ συχνά παρόμοιες μεταξύ τους μελωδίες (“Πάλι Θα Ξημερωθώ”, “Περασμένα Ξεχασμένα”) ή μια ερμηνεία που, αναίτια, δείχνει να αντιμετωπίζει το υλικό της αποκλειστικά μέσω της ίδιας, δοκιμασμένης βέβαια, συνταγής της διακωμώδησης. Με τέτοια εφόδια, δεν κερδίζεται το στοίχημα που έχει βάλει ο ίδιος ο τραγουδοποιός με την pop μουσική. Πρέπει νομίζω να αναφέρουμε επίσης πως, στις λίγες εκείνες περιπτώσεις όπου ο Μιχάλης Εμιρλής δεν καταφεύγει κάτω από την «ομπρέλα» των χιουμοριστικών επιτυχιών, το αποτέλεσμα είναι τραγούδια τα οποία με λίγο διαφορετική ενορχήστρωση θα βρίσκονταν ίσως στα όρια του λεγόμενου σκυλάδικου – όπως π.χ. το “Πάλι Θα Ξημερωθώ”, το πολύ κακό “Mην Πυροβολείς Τη Μοναξιά Μου”, ακόμα και το ομώνυμο του δίσκου “Μη Διστάζεις”. Τραγούδια δηλαδή που ενώ προσπαθούν να περάσουν μια διαφορετικότητα και να πείσουν μέσω της δυτικότροπης επένδυσής τους γι’ αυτήν, αφήνουν τελικά την αίσθηση πως αποτελούν προϊόντα μιας άλλης κατηγορίας ελληνικού τραγουδιού. Μέσα σε ένα σύνολο από πολλές αδυναμίες, ξεχωρίζει από μακριά η λαμπρή pop του “Αυτό Που Σ’ Αρέσει”, όχι μόνο χάρη στον έντονα χορευτικό ρυθμό του, αλλά και γιατί διαθέτει το μεγάλο εκείνο προσόν της pοp μουσικής: να πασπαλίζει δηλαδή τα πάντα με εκείνο το μαγικό συστατικό, που σε κάνει να θέλεις να τα ακούς ξανά και ξανά, πατώντας το repeat του cd player σου. Άξιο επίσης αναφοράς και το χαριτωμένο “Τζερόνιμο”, το οποίο ναι μεν παραπέμπει αρκετά στον Σιδηρόπουλο του “Μπάμπη Του Φλου” και του “Το ’69”, αλλά είναι ευχάριστα δοσμένο συνθετικά και ο Εμιρλής του χαρίζει μια από τις λίγες δυστυχώς αληθινά απολαυστικές ερμηνείες αυτής του της δισκογραφικής δουλειάς. Η pop, εν κατακλείδι, μπορεί να είναι δημοφιλέστατη ως είδος, είναι όμως συνάμα και δύσκολη υπόθεση…
