Ένας ήχος βγαλμένος από το μουσικό παρελθόν της εφηβείας σου: γυρνάς την κασέτα πίσω ή μπροστά και το κασετόφωνο κάνει σαν να τη «μασάει». Τον διαδέχεται ένα ανέμελο σφύριγμα, ενώ στη συνέχεις εισέρχεσαι σε ένα progressive περιβάλλον, νιώθοντας για λίγο σαν να μπαίνεις στον χορό σε κάποια μακρινή Αναγεννησιακή αυλή. Έτσι ξεκινάει ο “Άπολις”. Μια σύνθεση-επίτευγμα, που στα έξι της λεπτά δίνει, δίχως στιγμή να κουράσει, μια πολύ καλή ιδέα για τον πολυεπίπεδο μελωδικό καμβά του Unreel. Όπου Unreel η διπλή επιστροφή των MK-O στο δισκογραφικό προσκήνιο. Το Ovation μας τους είχε συστήσει ως τους υπεύθυνους ενός από τους πιο εκλεκτικούς δίσκους της εγχώριας παραγωγής των τελευταίων χρόνων. Το Unreel σφραγίζει θαυμαστά αυτή την εκλεκτικότητα, καθώς κατορθώνει να διατηρήσει το ίδιο υψηλό αισθητικό επίπεδο του προκατόχου του, αυτή τη φορά όμως σε κλίμακες ακόμα πιο απαιτητικές. Πρώτα-πρώτα, χρονικά απαιτητικές: είναι δύσκολο ένα διπλό άλμπουμ, και πολλοί σπουδαίοι την έχουν πατήσει εκεί όπου οι ΜΚ-Ο βγαίνουν με άνεση νικητές – έμπνευση σταθερή, δίχως σκαμπανεβάσματα, που διασφαλίζει το ενιαίο του νέου τους δίσκου, δίχως να αδιαφορεί για το απολαυστικό. Δεύτερο (και σημαντικότερο) κλίμακες μελωδικά φιλόδοξες. Τα εκφραστικά μέσα τα οποία διαλέγουν οι MK-O περιφρονούν την εύκολη κατηγοριοποίηση και υπερασπίζονται την καλλιτεχνική ελευθερία να διαλέγεις στοιχεία τόσο από τον κόσμο του progressive rock και από τα βάθη της κλασικής μουσικής, όσο και από την ελευθερία της σύγχρονης jazz και την αέναη μοντερνικότητα της ηλεκτρονικής κουλτούρας. Είναι rock το Unreel; Είναι pop; Είναι ηλεκτρονικό; Είναι όλα αυτά μαζί και ταυτόχρονα αποτελεί κάτι το ξεχωριστό, το οποίο υπάγει τα εκφραστικά μέσα του σε μια γραφή με ολόδική της προσωπικότητα, που λάμπει ακόμα περισσότερο χάρη στην άψογη ενορχήστρωση. Αναζητώντας highlights κινδυνεύεις να γίνεις φλύαρος: γιατί είναι πολλά και τα ανακαλύπτεις συνεχώς με κάθε νέα ακρόαση. Ο “Άπολις”, που ανέφερα παραπάνω, δεν είναι παρά η πρώτη γεύση του άλμπουμ, σαν την πρώτη μπουκιά που σου συστήνει ένα θαυμάσια μαγειρεμένο φαγητό στο οποίο πέφτεις κατόπιν με τα μούτρα. Πριν προλάβεις να καταλάβεις τι γίνεται σε χτυπάει το “A Gallant Soldier”, ένα από τα καλύτερα τραγούδια που έχω προσωπικά ακούσει τα τελευταία χρόνια, σύνθεση εξίσου πολυεπίπεδη (ακόμα και η φωνή του John Wayne ακούγεται, σαμπλαρισμένη), η οποία, όμως, διαθέτει παράλληλα μια τέτοια pop αμεσότητα, ώστε καθίσταται ικανή να σταδιοδρομήσει ακόμα και στα ραδιόφωνα αυτού του μη ιδανικού κόσμου. Να συμπληρώσω δε και την εξαιρετική προφορά του Oannes στα Αγγλικά – παρατήρηση λίγο...φιλολογίστικη ίσως, μα χρήσιμη σε μια εποχή άνθισης της αγγλόφωνης δισκογραφίας στη χώρα μας. Σπουδαία στιγμή είναι επίσης και το “Headbanging Funk”, με τα εθιστικά ηλεκτρονικά του (μπορούν όντως να σε ωθήσουν σε headbanging, δεν είναι τυχαίος ο τίτλος), ενώ από εκεί και πέρα αξίζουν οπωσδήποτε μνείας η νεραϊδομπαλάντα “We A”, η νευρώδης πανδαισία του “4Wheel Animal”, το παιχνιδιάρικο ορχηστρικό “’Toons In Tropical Islands”, το διαγαλακτικό ταξίδι του “Lightspeed Sound”, ο οργανικός λυρισμός του “Jerusalem”, το κινηματογραφικής ροής “Wonderland Invasion” και βέβαια τα σαγηνευτικά μονοπάτια στα οποία κινείται το “Absolute”, με εκπληκτικά φωνητικά από τη Μαρίνα Καναβάκη. Ο “Θεολόγος” θα μπορούσε ίσως να είναι μικρότερος των εννιά λεπτών που διαρκεί, ίσως όμως ο ρόλος του ως φινάλε του άλμπουμ και ως αντίποδας, επομένως, του “Άπολις”, να μη μπορούσε να παιχτεί σε ένα πιο περιορισμένο «τερραίν». Ο δίσκος των ΜΚ-Ο ενδεχομένως να μην είναι «αποδεκτός» με τα στάνταρ τα οποία έχουν επικρατήσει στη δισκογραφία, στην κριτική και στον τρόπο που ακούμε μουσική. Δεν είναι «μοδάτος», σαν διάφορα εγχώρια indie μαϊμουδίσματα ξένων (και σημαντικότερων) προτύπων. Δεν ενδιαφέρεται να τηρήσει ισορροπίες, αλλά βγάζει σε πρώτο πλάνο την αγάπη των δημιουργών του για μορφές rock δημιουργίας, όπως το progressive, που μια κακή άποψη περί μουσικής δημοσιογραφίας έχει τσουβαλιάσει και εξοβελίσει στο πυρ το εξώτερο – δείγμα περισσότερο μωρίας, παρά ριζοσπατικότητας. Και, τέλος, απαιτεί από τους υποψήφιους ακροατές του να δίνουν στη μουσική χώρο και ουσιώδη θέση στη ζωή τους: το Unreel θέλει ακροάσεις, μπόλικες και προσεκτικές, θέλει να βουτήξεις στον κόσμο του και να το αφήσεις να εισχωρήσει στον δικό σου. Δεν εξαντλείται σε 2-3 τραγουδάκια τα οποία ίσως κατεβάσεις για να μεγαλώσεις τον σκληρό σου δίσκο ή θα ακούσεις σε κάποιο νυχτερινό myspace ζάπινγκ. Το κλειδί για τους μελωδικούς και συναισθηματικούς του θησαυρούς δεν θα βρεθεί ποτέ με ακροάσεις-ξεπέτα. Όσοι όμως το βρείτε, θα ανοίξετε την πύλη για έναν από τους καλύτερους και πιο ξεχωριστούς δίσκους της φετινής σοδειάς. Και δεν εννοώ μονάχα της ελληνικής...
