Mια ακόμα κυκλοφορία live άλμπουμ από Έλληνα τραγουδιστή, που ακολουθεί τις ζωντανές εμφανίσεις του σε κάποια μουσική σκηνή. Αυτή τη φορά πρόκειται για τον Μπάμπη Στόκα και τις περσινές εμφανίσεις του στο Zoom. Αξιόλογη παρουσία και χαρακτηριστική φωνή στα μουσικά πράγματα της τελευταίας εικοσαετίας, ο Στόκας προσπαθεί να χαράξει την προσωπική του πορεία και να δώσει το δικό του στίγμα, μετά τη διάλυση των Πυξ Λαξ. Δύσκολο έργο, μιας και το αγαπημένο συγκρότημα της δεκαετίας του 1990 είχε αγγίξει ένα καλλιτεχνικό και εμπορικό ζενίθ που φαντάζει ανυπέρβλητο για όσα πρώην μέλη του ακολουθούν πια σόλο καριέρα. Όποιες και αν είναι, πάντως, οι προθέσεις του Μπάμπη Στόκα για το μέλλον, η παρούσα δουλειά δεν μας αφήνει να τις ανακαλύψουμε, αφού και το Τραγουδήστε, Μην Ντρέπεστε, ακολουθεί πιστά τη γνωστή συνταγή και πεπατημένη των περισσότερων live άλμπουμ. Έτσι λοιπόν, στο πρώτο cd γίνεται μια αναδρομή στην συνολική πορεία των Πυξ Λαξ, αλλά και σε παλαιότερες προσωπικές συνεργασίες του καλλιτέχνη. Μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να ξαναθυμηθεί κανείς σπουδαία και αγαπητά τραγούδια: “Εικόνα Του Χειμώνα”, “Φωτιά”, “Πούλα Με”, “Μια Συνουσία Μυστική”, “Νότος”, “Ανόητες Αγάπες”, “Τι Είναι Αυτό Που Μας Χωρίζει”, “Senor”, “Λένε Για Μένα”, “Ένας Κόμπος Η Χαρά Μου” κ.α. Και όλα αυτά τραγουδισμένα με τη μελαγχολική χροιά και τη συναισθηματική βραχνάδα του Στόκα. Ωστόσο, πέρα από τη νοσταλγία και τη συγκίνηση, οι εν λόγω επανεκτελέσεις δεν έχουν να δώσουν τίποτα παραπάνω. Οι ζωντανές ενορχηστρώσεις μένουν πιστές στο πρωτότυπο, χωρίς καμιά διάθεση πειραματισμού και διαφορετικής θεώρησης των γνωστών συνθέσεων. Και αν κάτι τέτοιο κατά τη διάρκεια της μουσικής παράστασης είναι αρκετό, στη δισκογραφική αποτύπωσή του φαντάζει άτολμο και διεκπεραιωτικό, περιορισμένο για κατανάλωση αποκλειστικά από τους fans του καλλιτέχνη.Η απουσία φαντασίας αναπληρώνεται, ως ένα βαθμό, στο δεύτερο cd, όπου ο Στόκας προσπαθεί να κάνει μια νέα μουσική πρόταση κινούμενος σε λαϊκά και έντεχνα μονοπάτια, πράγμα που δεν μας έχει συνηθίσει μέχρι σήμερα. Κομμάτια όπως τα “Αχ, Ουρανέ” του Μάνου Χατζηδάκι, “Ξημερώνει Κυριακή” του Μίμη Πλέσσα, “Έχω Έναν Καφενέ” του Μάνου Λοΐζου, “Το Ξέρω Πια Δε Μ’ Αγαπάς” του Γιώργου Ζαμπέτα, “Καίγομαι” του Σταύρου Ξαρχάκου, “Δε Λες Κουβέντα” του Δήμου Μούτση, “Πριγκηπέσα” του Σωκράτη Μάλαμα, “Όμορφη Πόλη” του Μίκη Θεοδωράκη, σηματοδοτούν τη διάθεση για κάτι διαφορετικό. Αξιέπαινη η προσπάθεια του καλλιτέχνη να ανοιχτεί και σε άλλα είδη, πέρα από τη ηλεκτρική pop των Πυξ Λαξ, και ως ένα βαθμό ενδιαφέρουσα και αξιόλογη. Ο Στόκας τραγουδάει τίμια, με ψυχή και άποψη. Όμως, η εκφραστικότητα και το όμορφο ηχόχρωμα της φωνής, σε αρκετές περιπτώσεις, δεν αρκούν για να αντεπεξέλθει στο βάρος και τις ερμηνευτικές απαιτήσεις των συγκεκριμένων τραγουδιών. Ειδικά σε μια ζωντανή ηχογράφηση, οι αδυναμίες αναδεικνύονται πολύ πιο έντονα. Από την άλλη πρόκειται, κυρίως, και για τραγούδια που έχουν ηχογραφηθεί παλιότερα σε ζωντανές εμφανίσεις τόσο του ίδιου όσο και άλλων καλλιτεχνών, με πολύ καλύτερα ενορχηστρωτικά και ερμηνευτικά αποτελέσματα, κάτι που κάνει το υλικό να μοιάζει με ξαναζεσταμένο φαγητό. Θα αναφέρω, ενδεικτικά, τις παλιότερες ηχογραφήσεις του ίδιου στα “Ένας Κόμπος Η Χαρά Μου” και “Στο ’Πα Και Στο Ξαναλέω”, στη συνεργασία με τον Γιώργο Νταλάρα.Δύσκολα με την κυκλοφορία του live αυτού δίσκου ο Μπάμπης Στόκας θα μπορέσει να αφήσει κάτι περισσότερο στα μουσικά πράγματα από μερικές όμορφες, μελωδικές στιγμές. Αν, όμως, πρόθεση του είναι να κάνουμε πράξη τον τίτλο και να τραγουδήσουμε χωρίς ντροπές, τότε πετυχαίνει το σκοπό του και με το παραπάνω.
