Τον θυμάμαι, νεόκοπο τροβαδούρο του έρωτα με μακριά μπούκλα, ήδη κατεψυγμένες rock καταβολές και υπερ-φιλόδοξο βλέμμα, να ερευνά για “Δακτυλικά Αποτυπώματα”. Ηλεκτρισμένο wannabe πιστόβιο, με τον Γιάννη Καραλή στο πλάι του, εκτός των άλλων και στο κιτσάτο κλιπ του “Τρελό Κι Αγαπησιάρικο”. Μεταμοντέρνο μπουζουκοστάρ: γλυμμένο μαλλί προς τα πίσω, ινδιάνικα σκουλαρίκια και τίγκα στα χρέη – γιατί έτσι είναι οι ωραίοι. Σωσμένο πρόβατο, στον δρόμο της επιστροφής στις ρίζες του να τραβάει – δικαιολογημένα – τα βλέμματα με χείρες βοηθείας αυτές των Λάκη Παπαδόπουλου και Sunny Μπαλτζή. Πιο πρόσφατα, εθνικό θριαμβευτή στις Ευρώπες παρέα με το Ελενάκι, πάνω στην ιστορική «R&B σούστα» - κατά τα λεγόμενα του ιδίου – και τούτη την ώρα που γράφω, φερόμενο ως ελαφροχέρη με λεία τη διασκευασμένη απ’ τον Chris Cornell, “Billie Jean” (απλά αναπαράγω εξώφυλλο της Espresso). Αναδεύστε έντονα το υπερκείμενο μίγμα και θα εμφανιστεί εμπρός σας ένας απ’ τους κυριότερους και πιο πιστούς εκφραστές της σύγχρονης μπουζουκορόκ αισθητικής, απ’ τα αναπόφευκτα γεννοφάσκια της κάπου στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας μέχρι τις μέρες μας. Με μια φωνή που θα ζήλευαν στην κυριολεξία οι πάντες, εκφυλισμένη δυστυχώς απ’ την αδυσώπητη μπίζνα της νύχτας. Το Εκτός Τροχιάς, λοιπόν, μοιάζει απλά με το επόμενο βήμα εντός της γνωστής τροχιάς, με τον ίδιο τον Χρήστο Δάντη πίσω από συνθέσεις και κονσόλες. Προφανώς και ο τίτλος αναφέρεται στην ηλεκτρισμένη φύση του άλμπουμ, εκμεταλλευόμενο τη στερεοτυπική άποψη του μέσου εγχώριου μεσήλικα (και όχι μόνο), πως οι rock φόρμες σηματοδοτούν ντε και καλά κάποια μορφή προοδευτισμού, εναλλακτικότητας, ριζοσπαστισμού, coolness ή κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο. «Κι αν είμαι rock μη με φοβάσαι» και δεν συμμαζεύεται, αλλά αυτό είναι από άλλο ανέκδοτο, «ποιοτικό» αλλά αρκούντως χαρακτηριστικό. Για να μη γενικολογούμε, όμως, το σύνολο των τραγουδιών κινείται μεταξύ λουστραρισμένων παλιοροκάδικων κόλπων και ηλεκτρικών τσιφτετελιών για να σπάνε τη μονοτονία. Η εισαγωγή στο “Χιόνι” για παράδειγμα, ηχεί στα αυτιά μου σαν μια, άνευ των προσχημάτων, Rory Gallagher κόπια – δεν λένε να αφήσουν ήσυχο τον μακαρίτη – ενώ εκείνο το “Κάνε Τη Διαφορά” παίζει κάπου μεταξύ Joan Jett & the Blackhearts και “Personal Jesus” ή κάτι παρόμοιο που δεν μου έρχεται τώρα. Το δε “Κάθε Βράδυ Στις 8”, μεταμφιέζει την πίστα σε ταστιέρα, ενώ προσφέρει και το προφανές κοινωνικό του σχόλιο σε ένα χορευτικά σκεπτόμενο πακέτο. Τώρα που είπα κοινωνικό σχόλιο, να μην ξεχάσω και τις ψυχαναλυτικές τάσεις (νηπιακού επιπέδου κατά την ταπεινή μου άποψη) στο “Μόνος Μου Γυρίζω”: «ουρλιάζω στη δουλειά μου και στα γήπεδα, κορνάρω, τρέχω μες στο δρόμο, τα βάζω με τον αστυνόμο, για να μην είναι όλα τόσο επίπεδα». Τελικά, αναρωτιέμαι μήπως δίπλα στον όρο «λαϊκοπόπ» θα πρέπει να προσθέσουμε κι εκείνον του «λαϊκορόκ», με βάση ακριβώς την ίδια λογική.
