Αν σε απασχολεί το λαϊκό τραγούδι, είναι τουλάχιστον περίεργο να μην σε απασχολεί ένας καινούριος δίσκος που φέρει το όνομα της Κατερίνας Κούκα. Αποτελεί κοινή παραδοχή ότι η Κούκα ανήκει στις αισθαντικότερες και αυθεντικότερες γυναικείες φωνές της τελευταίας 20ετίας. Η 7χρονη αποχή της από δισκογράφηση νέων τραγουδιών, βέβαια, είναι αλήθεια πως μας είχε βάλει σε περίσκεψη, αλλά μάλλον η ερμηνεύτρια δεν είχε στα χέρια της παρτιτούρες και στίχους που θα την έπειθαν να ξανασυναντήσει το μικρόφωνο. Κάτι που, όπως είναι φανερό, έγινε στις Φωνές Τις Νύχτες.
Το κέφι και η εμβάθυνση της Κούκα στους ρόλους τους οποίους απαιτεί κάθε τραγούδι, είναι πασιφανή. Από το εναρκτήριο τραγούδι (με την α-λα-Μαρινέλλα ανάσα ανάμεσα στους στίχους) και το “Αχ Ζωή” με την ωραία χρήση της (ξεχασμένης) λέξης «μπαμπέσα», ως το μπριόζο “Έρωτας Τρελός” και το τσαμπουκαλίδικο “Τέρμα Το Λίγο”, η Κούκα στρώνει ένα τραπέζι με λαϊκά τραγούδια για πολλές και διαφορετικές ορέξεις. Και της λύπης και της χαράς, και του έρωτα και της απώλειάς του, και της ελευθερίας και του καθήκοντος.
Οι συντελεστές του δίσκου είναι ονόματα τρανταχτά, όπως ο Παντελής Θαλασσινός και ο Γιάννης Πάριος, αλλά στα σίγουρα και ο πολύπειρος Τάκης Μπουρμάς, ο οποίος παίζει και το στιβαρό μπάσο στις ηχογραφήσεις. Και μιας και μιλάμε για την ηχογράφηση, να σημειώσουμε τα πραγματικά καλά παιξίματα των –έτσι κι αλλιώς πεπειραμένων– μουσικών που συμμετέχουν (προεξέχοντος του Φίλιππου Τσεμπερούλη στα πνευστά). Να αναφέρουμε όμως και τις ενορχηστρώσεις, καθώς αποδεικνύονται φτιαγμένες με κέφι και γνώση: υπεύθυνος ο Νίκος Κούρος, είτε μιλάμε για πιάνο, είτε για ακορντεόν.
Το άλμπουμ Φωνές Τις Νύχτες διαθέτει λοιπόν τα ατού του (κέφι, καλά τραγούδια, ωραία ερμηνεία), αν και ίσως περιμέναμε μία πιο crossover προσέγγιση του σήμερα. Προσοχή: όχι στο σήμερα, αλλά του σήμερα, με την Κούκα να εκμεταλλεύεται την άψογη ορχήστρα ώστε να δημιουργήσει μια σύζευξη του παλαιότερου κώδικα με τη σημερινή αναγκαιότητα. Εδώ, ωστόσο, μένουμε τελικά με μία νοσταλγική διάθεση για το λαϊκό. Από την άλλη, ο δίσκος πρεσβεύει ένα καθαρόαιμα λαϊκό πνεύμα, χωρίς δηλαδή περιττά λοξοκοιτάγματα είτε προς το έντεχνο, είτε προς την εύκολη επιτυχία. Και αυτό είναι οπωσδήποτε προς τιμήν της Κατερίνας Κούκα.
