Πέρασαν τέσσερα χρόνια από την ανέλπιστη για τα δισκογραφικά μας ήθη εμπορική επιτυχία των 100 Κιθάρων του Βαγγέλη Μπουντούνη, ενός ζωντανά ηχογραφημένου δίσκου ο οποίος, μαζί με τη σειρά Café De L’ Art των Νότη Μαυρουδή & Παναγιώτη Μάργαρη, απέδειξε πως υπάρχει χώρος στην Ελλάδα για την προβολή και απήχηση και μιας άλλης πλευράς της μουσικής δημιουργίας. Τον πολύ καλό εκείνον δίσκο «διαδέχεται» τώρα (κρίνοντας από το λογότυπο 100 Κιθάρες που χρησιμοποιείται στο εξώφυλλο, παρόλο που εδώ οι κιθάρες είναι στην πραγματικότητα λιγότερες) η παρούσα κυκλοφορία, ένας δίσκος ανώτερος εκείνου και άκρως απολαυστικός. Ο οποίος φρονώ, πάντως, πως δεν βρήκε την έκδοση που του άξιζε, καταλήγοντας αναίτια με ένα γλυκερό και με κακόγουστη χρωματική αίσθηση εξώφυλλο – ευτυχώς σώζει κάπως την κατάσταση στο βιβλιαράκι το κείμενο του Γιώργου Β. Μονεμβασίτη. Ο Βαγγέλης Μπουντούνης δεν χρειάζεται τις δικές μου συστάσεις για το τι κλάσης κιθαρίστας είναι. Θα περιοριστώ λοιπόν να συστήσω την αφανή ηρωΐδα αυτής κυκλοφορίας, Μάρω Ραζή, όπως και τη βασική ορχήστρα (τους λεγόμενους Κιθαριστές), αλλά και τους υπόλοιπους συμμετέχοντες μουσικούς. Οι οποίοι συνόδευσαν επάξια τον Μπουντούνη, εκτελώντας καταπληκτικά και συνδυάζοντας την άρτια δεξιοτεχνία με τον σε βάθος «φωτισμό» των συναισθηματικών αποχρώσεων των – συχνά απαιτητικών, να σημειωθεί – συνθέσεων. Ιδιαίτερη μνεία θα κάνω για το παίξιμο της Ραζή στο requinto (ακούγεται ξεκάθαρα στο “Saltarello”), για το βιολοντσέλο του Κωνσταντίνου Μπουντούνη και για το ιδιαιτέρως συγκινητικό βιολί της Λυδίας Μπουντούνη – η συνωνυμία με τον Βαγγέλη Μπουντούνη δεν είναι τυχαία, όπως ούτε και το ταλέντο. Είναι πολλές οι στιγμές του δίσκου οι οποίες θα άξιζε να συζητηθούν, θα ήθελα όμως να σταθώ ιδιαιτέρως στις τρεις κατά τη γνώμη μου κορυφαίες, προτού περάσω στις υπόλοιπες. Βρήκα λαμπρή και δοσμένη με μια ξεχωριστή φλόγα την “Προσωπογραφία Της Μητέρας Μου” του Μάνου Χατζιδάκι, απόλαυσα τη φρέσκια ματιά στο πολυακουσμένο “Summertime” του George Gershwin όπως αποτυπώθηκε σε μόλις δύο κιθάρες, ενώ έμεινα άφωνος με την εκτέλεση του Μάριου Φραγκούλη στο περίφημο πια “Historia De Un Amor” του Παναμέζου Carlos Almarán: νομίζω ότι πρώτη φορά στην καριέρα του τραγούδησε τόσο μετρημένα και τόσο ουσιαστικά, βυθιζόμενος στον ερωτικό κόσμο της σύνθεσης και πετυχαίνοντας να αποδώσει όλους της τους «χυμούς». Από εκεί και πέρα αξίζει να προσέξετε επίσης την όμορφη και εμπνευσμένη προσέγγιση του Μπουντούνη στο απόσπασμα από τις 4 Εποχές του Βιβάλντι, μια καλή ανάγνωση της πορτογαλικής επιτυχίας “O Pastor” των Madredeus με την Ελπινίκη Ζερβού στα φωνητικά, τη συγκινητική εκτέλεση στην “Cavatina” του Stanley Myers, αλλά και μια όμορφη σύνθεση του ίδιου του Μπουντούνη, το “Βαλς Της Αγγελικής”. Λιγότερο ικανοποιημένος έμεινα από το θρακιώτικο παραδοσιακό “Ζωναράδικος Χορός” και τη διασκευή σε παραδοσιακό ιρλανδικό χορό – όχι από τις θαυμάσιες εκτελέσεις, όσο από την απουσία αυτής της «θέρμης» την οποία νιώθεις διάχυτη στην υπόλοιπη δουλειά. Τα παραπάνω ζωγραφίζουν το πολύ πλούσιο τοπίο του παρόντος δίσκου. Τοπίο που διατρέχει αιώνες και πολιτισμικές παραδόσεις, αποδεικνύοντας την ενότητα της Μουσικής και σταχυολογώντας στην πορεία μπόλικα αριστουργήματα, τα οποία τυγχάνουν εξαιρετικών αναγνώσεων από τον Μπουντούνη και τους συνεργάτες του.
