Σαν παρέλαση αστέρων φαντάζει για ακόμα μια φορά το νέο album της Ανδριάνας Μπάμπαλη με τίτλο Δες Καθαρά. Μετά το ντεμπούτο της Και Η Γη Γυρίζει, και το ακόμα πιο πλούσιο σε συμμετοχές Μην Πεις Ποτέ - όπου η ίδια ερμήνευσε συνθέσεις δικές της, αλλά και πολλών ακόμα γνωστών δημιουργων, όπως η Δήμητρα Γαλάνη, ο Κώστας Λειβαδάς, ο Οδυσσέας Ιωάννου και ο Νίκος Μωραΐτης - η Μπάμπαλη επιστρέφει σε ανάλογο κλίμα, με ένα μείγμα από τα διαφορετικά στιλ των διάσημων καλλιτεχνών που υπογράφουν τα κομμάτια του album της. Μέσα από ένα artwork γεμάτο από φωτεινές παστέλ πιτσιλιές, άκρως πολύχρωμο και καλοκαιρινό, τα τραγούδια των Νίκου Πορτοκάλογλου, Sunny Μπαλτζή, Nίκου Μωραΐτη, Κώστα Λειβαδά αλλά και της ίδιας της Ανδριάνας Μπάμπαλη, καθώς και οι ενορχηστρώσεις του Γιάννη Νάστα των Xaxakes, συνθέτουν ένα pop μελωδικό αποτέλεσμα που θα του ταίριαζε πράγματι να ακούγεται, όπως αναφέρει και το δελτίου τύπου, «με ανοιχτά παράθυρα και δυνατά!». Πώς θα μπορούσε άλλωστε κανείς να μην βάλει στο τέρμα την ένταση του στερεοφωνικού του στο άκουσμα της υπέροχης διασκευής του “Face A La Mer” των Negresses Vertes (“Δες Καθαρά”), όπου οι ελληνικοί στίχοι του Νίκου Μωραΐτη, μαζί με την ερμηνεία της Μπάμπαλη, κάνουν θαύματα; Ή να αντισταθεί στη γλυκιά συγκίνηση που φέρουν τα “Πεθαμένα Aστέρια”, στην ομορφιά του υπογεγραμμένου από τον Νίκο Πορτοκάλογλου “Γαλάζιο Καλοκαίρι”, ή ακόμα στο ακαταμάχητο κέφι που κουβαλάνε τα “Tι Πιο Απλό”, “Όλοι Μου Λένε” και “Λάθος Που Αρχίζει Από Π”; To τελευταίο μάλιστα, αν και παρουσιάζεται κάπως αδύναμο στιχουργικά (“Είμ’ ένα λάθος εγώ για σένα και εσύ για μένα/ θέλω να βρίσω να σε χαστουκίσω/ μα σου κολλάω φιλιά”), κλείνει μέσα του τόση τσαχπινιά και pop ενέργεια, ώστε είναι απλώς πολύ δύσκολο να μην πιάσεις τον εαυτό σου να το μουρμουράει μετά το τέλος της ακρόασης. Είναι ακριβώς η προαναφερόμενη pop ενέργεια - στην οποία συντελούν ένα σωρό μουσικές και ενορχηστρικές ιδέες - σε συνδυασμό με την πάντα εκφραστική και παιχνιδιάρικη φωνή της Μπάμπαλη, που θέτουν τον πήχυ για το σύνολο του δίσκου τόσο υψηλά. Στοχεύουν όμως, δυστυχώς, σε ένα επίπεδο στο οποίο το Δες Καθαρά δεν φτάνει τελικά ποτέ, εξαιτίας των στίχων του, οι οποίοι συχνά αποδεικνύονται μέτριοι, άλλοτε αναμενόμενοι, κι άλλες φορές ακόμα και ασυνάρτητοι: «Ξέρω ένα μυστικό/ξέρω ένα μεγάλο μυστικό για μένα/σε κανένα πια δε θα το πω/κι έπεσα φτερό μες στο χορό γι’αυτό το μυστικό» (“Tα Δάκρυα”). Στην περίπτωση δε των “Mηνύματα”, “Πάρκινγκ” και “To Kατάλαβα”, οι στιχουργικές κοινοτοπίες δύσκολα μπορούν να περάσουν απαρατήρητες: «Τα μηνύματα που ’στελνα σβήστα/μην τα ξεφτιλίζεις κι αυτά» ή «Να επιστρέφει μόνη έμαθε/να ’ναι ελεύθερο πουλί» και «Έδυσε απόψε ο ήλιος πριν να δύσει, έδυσε, το κύμα στα βράχια έριξε/το κατάλαβα», είναι, αντίστοιχα, χαρακτηριστικά παραδείγματα. Είναι, όμως, στην πλειοψηφία τους τόσο όμορφες οι συνθέσεις του album και τόσο δροσερά τραγουδισμένες, ώστε η ζυγαριά να γέρνει ξεκάθαρα προς τα υπέρ. Μένει μόνο ένα κρίμα που ο δίσκος δεν άγγιξε τα όρια τα οποία του επέτρεπαν στ’ αλήθεια οι δυνατότητές του. Ευτυχώς που αυτό το κρίμα σταματάει εδώ και δεν επεκτείνεται σε αυτό που πιθανώς να νοιώθαμε αν η Ανδριάνα Μπάμπαλη είχε παρατήσει το τραγούδι στα 25 της, πράγμα που σκόπευε να κάνει αν δεν είχε καταφέρει να βγάλει έως τότε δίσκο. Ήταν τύχη και για εκείνη και για εμάς που τα κατάφερε ακριβώς στα 25!
