Πρώτο δισκογραφικό βήμα για τρεις μουσικούς με προϋπηρεσία session συμμετοχών (Γιώργος Ματεντζόγλου - φωνητικά, κιθάρα, Κώστας Σκαλιώτης - μπάσο, Αντώνης Γύλλος - τύμπανα), οι οποίοι, μετά από μια σειρά live εμφανίσεων σε σκηνές της Αθήνας ως Ομάδα Υψηλού Κινδύνου, ηχογραφούν το παρόν album. Album αποτελούμενο από 8 δημιουργίες του Ματεντζόγλου, συν 3 διασκευές - μία σε Σαββόπουλο, μία σε Βαγγέλη Γερμανό και μία σε ZZ Top. Tο οποίο, ενδεχομένως, πολλές καλές προθέσεις να είχε, δεν κατόρθωσε όμως να πραγματώσει καμία από αυτές σε πρόταση άξια λόγου. Στο Αυτή Η Χώρα Έχει Πέσει Απ’ Τον Παράδεισο βασιλεύει η κόπωση, η κακώς νοούμενη παλιοροκάδικη αισθητική και το κλισέ. Από την αρχή ως το τέλος, είτε στα πρωτότυπα τραγούδια, είτε στις διασκευές, η Ομάδα Υψηλού Κινδύνου βάζει τα δυνατά της για να γυρίσει το ημερολόγιο πίσω και να σε κάνει να ξεχάσεις τις μουσικές εξελίξεις από τον Παύλο Σιδηρόπουλο και έπειτα. Ποτέ μου δεν έχω ψέξει καλλιτέχνη για τα εκφραστικά μέσα τα οποία επιθυμεί να χρησιμοποιήσει. Διαφωνώ μάλιστα κάθετα με όποιον συνάδελφο γκρινιάζει για ό,τι ηχεί παλιό - δεν είναι η δική μας δουλειά να λέμε στους καλλιτέχνες τι μουσική να παίξουν. Είναι όμως δική μας δουλειά να ρωτάμε προς τι αυτό; Προς τι λοιπόν όλη αυτή η φασαρία, θα ρωτήσω κι εγώ, να βγει ένα album το οποίο να υπηρετεί τη rock αισθητική των χρόνων του Σιδηρόπουλου, του Βαγγέλη Γερμανού, του Βασίλη Παπακωνσταντίνου και των ZZ Top, όταν, όχι μόνο κάτι ανανεωτικό σε αυτήν δεν μπορεί να φέρει, αλλά επιπλέον ηχεί και ως ένα κουρασμένο αναμάσημα των rock πεπραγμένων εκείνης της εποχής; Ένα τραγούδι σαν το “Και Πάλι Εξτρεμιστές” ίσως να είχε γίνει ακόμα και ραδιοφωνικό hit το 1988. Αλλά στο 2008 ηχεί γραφικό - θυμίζει πράγματα τα οποία, όποτε νιώσω την ανάγκη να καταφύγω σε αυτά, μπορώ νομίζω να τα βρω σε δίσκους εκείνης της εποχής. Αυτό που κάπως σώζει την Ομάδα Υψηλού Κινδύνου από τα πολύ χειρότερα είναι η ειλικρίνεια με την οποία προασπίζονται αυτό το αναιμικό υλικό, καθώς και το πάθος που βγαίνει από το παίξιμό τους. Δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία πως πονάνε ό,τι κάνουν. Φοβάμαι όμως πως, από καθαρά αισθητικής άποψης, η έμπνευση του Γιώργου Ματεντζόγλου έχει μείνει εγκλωβισμένη σε μια χρονοκάψουλα. Οι εξελίξεις έχουν λοιπόν αφήσει πολύ πίσω τα όσα ακούμε εδώ. Και, δυστυχώς για τη μπάντα και τον «εγκέφαλό» της, ούτε ένα τραγούδι δεν φάνηκε αρκετά πειστικό ώστε να γυρίσουμε το κεφάλι προς τα πίσω…
