Οι Cyanna ήταν οι νικητές του Coca Cola Soundwave που έγινε πέρυσι. Αυτό που τους κέρδισε την πρώτη θέση αλλά και το ενδιαφέρον του κοινού (από αυτό του απλό κοινού μέχρι της… Δήμητρας Γαλάνη) ήταν ο τελείως φρέσκος για τα ελληνικά δεδομένα ήχος τους, που συνδυάζει το εναλλακτικό rock με τη χορευτική μουσική. Το dance rock των Cyanna, λοιπόν, ξεδιπλώνεται μέσα στις 12 συνθέσεις του δεύτερου αυτού album τους, Just A Crash. Αν και με το πρώτο κομμάτι, “Done Be”, έχουμε την αίσθηση ότι θα μπούμε σε έναν electro-pop κόσμο, σύντομα καταλαβαίνουμε ότι το εν λόγω είδος θα λειτουργεί συμπληρωματικά, καταδεικνύοντας τις αναφορές και τις επιρροές της μπάντας. Από το δεύτερο κομμάτι, το “Electron” γίνεται προφανές ότι το group τιμάει τα synth groups των 1980s, αλλά, ζώντας στο σήμερα, αναπόφευκτα λατρεύει να μπλέκει τη χορευτική μουσική με το rock, και τα ψηφιακά beats με τα αναλογικά αλλά και με τις εκρηκτικές κιθάρες. Όλα αυτά τα στοιχεία δένουν χάρη στα αποστασιοποιημένα φωνητικά, που ώρες-ώρες ακούγονται παρακλητικά και λαχανιασμένα, και άλλοτε sexy και αδιάφορα, εκφράζοντας προβληματισμούς για τη γενιά της τηλεόρασης, τη μουσική, την κοινωνικοποίηση και τη μοναξιά. Στο Just A Crash βρίσκουμε μερικά dance anthems (“TV Nation”, “On and On”), τα οποία ξεσηκώνουν και φέρνουν στο νου τον ήχο συγκροτημάτων όπως οι LCD Soundsystem ή οι New Order της δεκαετίας του 1990, καθώς και electro-pop hits (“Electron”) κομμένα και ραμμένα για singles. Επίσης, ένα πλούσια ενορχηστρωμένο κομμάτι (“Chinese Dress”) με ανατριχιαστικά πλήκτρα και αφήγηση που στοιχειώνει, αλλά και μια ηλεκτρισμένη μπιτάτη διασκευή στο “Like Fire” των Dubrovniks, η οποία κλέβει την παράσταση. Στο σύνολο, ακούγοντας τον δίσκο, έρχεσαι αντιμέτωπος με ένα πετυχημένο μιξάρισμα του σήμερα της ηλεκτρονικής μουσικής με το ένδοξο παρελθόν της. Το μόνο που μπορεί να καταλογίσει κανείς στη μπάντα είναι το ότι, παρά τη βασική dance κατεύθυνση, υπάρχει πληθώρα synth-pop αναφορών, οι οποίες - αν και ευχάριστες - μειώνουν το τελικό αποτέλεσμα. Νομίζω πως χωρίς αυτές το album θα ακουγόταν ακόμα πιο αιχμηρό και φρέσκο. Οι Cyanna όμως με αυτή τους την κυκλοφορία κερδίζουν συνολικά το στοίχημα για πολλούς λόγους. Πρώτον, πρόκειται για ένα album με τόσο άρτια παραγωγή, ώστε δεν παρουσιάζει καθόλου τη γνώριμη ελληνική φτώχια στον ήχο. Δεύτερον, υπηρετεί με εμπνευσμένο τρόπο ένα είδος πολύ φρέσκο, το οποίο βρίσκεται σε άνοδο. Και, τρίτον, είναι ένας δίσκος που ακούγεται από την αρχή ως τέλος απνευστί και που σε κάνει να θες να χορέψεις. Εκτός ίσως από τα τελευταία κομμάτια, τα οποία σε αφήνουν να ηρεμήσεις και να σκεφτείς τι έγινε στα τελευταία 51 λεπτά…
