Στην έκτη κυκλοφορία της φτάνει αισίως η προσπάθεια του Νότη Μαυρουδή και του Παναγιώτη Μάργαρη να προσεγγίσουν γνωστά τραγούδια με μια διαφορετική, βασισμένη στην κλασική κιθάρα, διάθεση. Μετά από τρεις concept δουλειές, (Café De L’ Art III, ΙV και V), στις οποίες διασκεύαζαν Χατζιδάκι - Θεοδωράκη, γνωστές κινηματογραφικές επιτυχίες και Τσιτσάνη - Βαμβακάρη αντίστοιχα, επιστρέφουν στη λογική των δύο πρώτων Café De L’ Art, με διασκευές από όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου, αλλά και από όλα τα είδη και τις εποχές της μουσικής. Όσο όμως ενδιαφέρον και αν ακούγεται το όλο εγχείρημα, το τελικό αποτέλεσμα φαντάζει τούτη τη φορά κατώτερο των προσδοκιών που έχουν δημιουργήσει οι προηγούμενες δουλειές της σειράς, αλλά και η καλλιτεχνική ποιότητα των δύο μουσικών.Πρώτα, όμως, θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε το εξής: σε καμία περίπτωση δε μιλάμε για αδυναμίες όσον αφορά τη δεξιοτεχνία του Νότη Μαυρουδή και του Παναγιώτη Μάργαρη. Πραγματικά, για άλλη μια φορά, δάσκαλος και μαθητής αποδεικνύονται ικανότατοι κιθαρίστες, καταφέρνοντας να δώσουν ενδιαφέρον με τη δύναμη και το πάθος του παιξίματός τους ακόμα και στις πιο αδιάφορες στιγμές του album - που δυστυχώς δεν είναι λίγες. Οι τελευταίες σχετίζονται τόσο με την επιλογή των τραγουδιών, όσο και με το τελικό αποτέλεσμα των διασκευών. Και για να γίνω πιο συγκεκριμένος, προσωπικά δεν βρήκα κανένα λόγο ύπαρξης, πέρα ίσως από την πρακτική άσκηση στην κλασική κιθάρα, για τις συγκεκριμένες αποδώσεις σε κομμάτια όπως τα “Luna Rosa”, “Litanie De Saints”, “Por Una Cabeza”, “Sodade”, “Besame Mucho”, “Take Five”, “Libertango”, “El Condor Pasa” και “I Just Called To Say I Love You”. Γιατί, όσο και αν πρόκειται για όμορφα παιγμένα τραγούδια σε ορχηστική, κιθαριστική όπως προείπαμε, μορφή, όλα τα παραπάνω έχουν ήδη ακουστεί - ή μάλλον χιλιοακουστεί - και μάλιστα σε πολύ καλύτερες διασκευές. Με γνώμονα αυτό, μια τέτοια δουλειά καθίσταται νομίζω σχεδόν περιττή καλλιτεχνικά, ενώ αφήνει και την αίσθηση μιας καλοσχεδιασμένης εμπορικής κίνησης. Αίσθηση που νομίζω πως επιβεβαιώνει και η συμμετοχή του «κολλάω παντού» Νίκου Αλιάγα, ο οποίος τραγουδάει το “Ne Me Quitte Pas”. Το αποτέλεσμα αγγίζει τα όρια του ενοχλητικού… Ωστόσο, θα ήταν παράλειψη να μην επισημάνουμε και κάποιες στιγμές οι οποίες είχαν πράγματι ενδιαφέρον, όπως π.χ. οι διασκευές στα “Eleanor Rigby” των Beatles και “Que Hiciste” της Jennifer Lopez, που ακούγονται άκρως γοητευτικά μέσα στο «εναλλακτικό» κοστούμι με το οποίο τα ντύνουν οι δύο μουσικοί, αλλά και την αξιόλογη ερμηνεία του Χρήστου Θηβαίου στο “Corsica”. Τέλος, αν σε κάτι αξίζει πραγματικά να σταθούμε, είναι η λαμπρή παρουσία της Σόνιας Θεοδορίδου στο “Youkali”, η οποία, με περισσή μαεστρία, ισορροπεί υποδειγματικά ανάμεσα στη λυρική και την ελαφριά ερμηνεία, προσφέροντάς μας τη μοναδική όντως συγκλονιστική στιγμή του album. Επειδή, όμως, χρόνια τώρα, ένας κούκος δεν φέρνει την Άνοιξη, το συνολικό αποτέλεσμα βρίσκεται πολύ μακριά από «ένα μικρό θρίαμβο της παγκοσμιοποίησης», όπως θέλουν να το χαρακτηρίζουν οι δημιουργοί του, θυμίζοντας, μάλλον, περισσότερο μία κότα που γεννά κάτι χρυσά αβγά…
