Δεν αρχίζω με τις απαραίτητες συστάσεις για τους Émigré, γιατί φαντάζομαι πως όλο και κάπου έχετε συναντηθεί με τα διασκευασμένα τους “Κόκκινα Γυαλιά” ή με το ομώνυμο με τούτο το δεύτερο album τους single. Έστω και χωρίς να το θέλετε λοιπόν, υπάρχει μια έστω υποσυνείδητη επαφή με τον ήχο του Γιάννη Χανιωτάκη και της παρέας του, που αυτή τη φορά πληθαίνει λόγω της παρουσίας των Σταμάτη Κραουνάκη, Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, Ηρώς και Κώστα Λειβαδά.Ο προφανής στόχος του Είμαστε Ένα είναι ένα όσο το δυνατόν πολυπληθέστερο κοινό. Αυτό φωνάζουν τα δυο τραγούδια που ανέφερα στην εισαγωγή με την ηλιόλουστη dance pop διάθεση και την καλογυαλισμένη παραγωγή τους. Προς αυτή την κατεύθυνση κινείται η διασκευή του μικρού αριστουργήματος του Κραουνάκη, όπου επιστρατεύονται δεύτερα φωνητικά του ίδιου, γλυκόπικρες κιθάρες κι ένα παιχνιδιάρικο ηλεκτρονικό υπόβαθρο. Στοιχεία που ομολογουμένως το φρεσκάρουν, αν και νομίζω πως το απομακρύνουν από την ενδοσκοπική του φύση, ωθώντας το προς μια εξωστρέφεια που δεν του ταιριάζει. Της ίδιας λογικής είναι και το εναρκτήριο τραγούδι “Είμαστε Ένα”, που ηχεί φιλικό στο αυτί, αλλά ουσιαστικά είναι ένα electro αναμάσημα το οποίο επενδύει σε δοκιμασμένες συνταγές.Θεμιτά όλα αυτά και, αν τα εν λόγω δυο κομμάτια λειτουργούσαν σαν το τυράκι που θα οδηγούσε όλο και περισσότερους να ακούσουν ένα σύγχρονο, ελληνικό pop album με φιλοδοξίες, δεν θα εξέφραζα την παραμικρή αντίρρηση. Στην πράξη όμως, με εξαίρεση ίσως το “Τρέχω Στη Νύχτα Σαν Σκιά” που στέκει μοναχικό να λαμποκοπάει, το σύνολο βουλιάζει σιγά-σιγά στην αφάνεια εξ’ αιτίας της ακίνδυνης ουσίας των συνθέσεων. Συνθέσεις δηλαδή που δεν μπορούν να τις φτιασιδώσουν ούτε η λεπτοδουλειά της παραγωγής, ούτε βέβαια οι ρουτινιάρικες ερμηνείες των καλεσμένων. Τα χασμουρητά διαδέχονται το ένα το άλλο και το τελειωτικό χτύπημα το αναλαμβάνει το “Λίγο Ακόμα…”, που δεν θα έβρισκε, νομίζω, θεσούλα ούτε στο χειρότερο album του πιο μέτριου boy band. Τέλος, χρήζει επιστημονικής έρευνας το γεγονός πως οι σύγχρονοι Έλληνες συνθέτες και στιχουργοί δεν εννοούν να καταλάβουν ότι έχουμε σκυλοβαρεθεί να ακούμε για βουτιές σε κύματα, για ελεύθερες πτώσεις, για καινούργιες αρχές, για πτήσεις πάνω από πόλεις και βουνά, για πόρτες που ανοιγοκλείνουν, για χεράκια που κρατιούνται, για αδελφές ψυχές και για αγάπες και λουλούδια. Αφήστε τα albums οργανικά σε τελική ανάλυση, ρε παιδί μου, αν είναι να αναμασάτε όλα τα παραπάνω.
