Πόσο Σ’ Αγαπώ είναι ο συγκινητικός τίτλος του φρέσκου album του Σταμάτη Κραουνάκη, το οποίο εκδίδεται από τη Λυχνία (την ανεξάρτητη εταιρεία που ίδρυσε παρέα με την αδελφή του) και διανέμεται αποκλειστικά στα δισκοπωλεία Metropolis. «Άρχισε να μας αρέσει αυτό το προσωπικό παιχνίδι - που ξέρουμε ποιοι μας θέλουνε, ποιοι μας ζητάνε, ποιοι μας ψωνίζουνε - ότι δεν διαμεσολαβεί τίποτα μεταξύ καλλιτέχνη και αγοραστή - έχει λίγη φασαρία παραπάνω στις ζωές μας, άλλα έχει και χαρά» είπε ο ίδιος για την απόφασή του αυτή. Απόφαση που σίγουρα αποτελεί μια πολύ ενδιαφέρουσα κίνηση από μεριάς ενός συνθέτη, που, αν το επέλεγε, θα μπορούσε να πάει σε οποιαδήποτε από τις μεγάλες δισκογραφικές εταιρίες. Το πιτσιρίκι του εξωφύλλου κουβαλάει μέσα στο τεράστιο καρπούζι που σέρνει καταμεσής ενός αγρού ένα πεντανόστιμο κολλάζ ηχογραφήσεων, οι οποίες έχουν γίνει στο παρελθόν με διάφορες αφορμές. Το σουξέ π.χ. της δουλειάς (“Πόσο Σ’ Αγαπώ”), είναι το τραγούδι που ακούγεται για λίγα δεύτερα στους τίτλους αρχής και τέλους της Μαρίας Tης Άσχημης - παρά όμως τη μεγάλη επιτυχία του δεν αποτελεί τη δυνατότερη στιγμή του συνόλου. Αρκετά παίχτηκε στα ραδιόφωνα και η ευχάριστη διασκευή που έκαναν οι Εμιγκρέ στα “Κόκκινα Γυαλιά”, το πιο τραγανό όμως τμήμα του Πόσο Σ’ Αγαπώ είναι, όπως και η καρδιά του καρπουζιού, κρυμμένο στο εσωτερικό του. Αναφέρομαι δηλαδή στις αποδόσεις του ίδιου του Κραουνάκη σε τραγούδια που έγραψε κάποτε για την Άλκηστη Πρωτοψάλτη (“Ροζ Γραβάτα”, “Κάστρο” και “Πάτωμα”), στην οποία έχει χαρίσει - σε συνεργασία με τη Λίνα Νικολακοπούλου και τους ακαταμάχητους στίχους της - μερικά από τα ομορφότερα ελληνικά τραγούδια. Εκτελέσεις οι οποίες σε κάνουν να νιώσεις τα τραγούδια όπως ίσως πραγματικά τα εννοούσε εκείνος όταν τα συλλάμβανε, με αποκορύφωμα την καθ’όλα τέλεια ερμηνεία του στο “Πάτωμα”, στο φινάλε του album. Άλλα highlights εντοπίζονται στην περίπτωση της γλυκύτατης νέας σύνθεσης “Τα Επόμενα Όνειρα”, στο κεφάτο “Τραγούδι της Αthens Voice” (με τους Σπείρα-Σπείρα), που κινείται στο ιδιαίτερο ύφος με το οποίο ο Κραουνάκης υπόγραψε και στο παρελθόν υπέροχες στιγμές για το θεατρικό σανίδι ή στα κινούμενα σε πιο λαϊκούς δρόμους “Διαμάντια και Μπλουζ” και “Έφαγα Ήττα”. Άξια προσοχής είναι ακόμα το σαρκαστικό “Eπτά Πεθερές”, που βρίσκει τον συνθέτη να ξανασυνεργάζεται με την Πωλίνα - η οποία του χαρίζει μια εκφραστικότατη ερμηνεία, θυμίζοντάς μας το αξέχαστο μπρίο του “Μπιρίμπα-Μπιρίμπα” - αλλά και η επανακτέλεση (ειδικά για το παρόν album) του “Γράψτε Ζωζώ”, με την αειθαλή Ζωζώ Σαπουντζάκη να αποπνέει αέρα πραγματικής star. Στιγμές σαν τις παραπάνω συντελούν στη δημιουργία ενός δίσκου πολύ πλούσιου - σαν αυτούς που μονάχα το μαγικό ραβδί του Σταμάτη Κραουνάκη μπορεί να σκαρώσει, ανακατεύοντας τόσο εύστοχα γεύσεις από έντεχνο, rock, pop και λαϊκό.Η ακρόαση του Πόσο Σ’ Αγαπώ έφερε στο μυαλό μου μια συζήτηση που είχα με τη μητέρα μου, όταν ήμουνα μικρή: «Ποιος είναι ο Σταμάτης Κραουνάκης;”, την είχα ρωτήσει, για να μου απαντήσει εκείνη πως ήταν “Αυτός με τα μεγάλα γυαλιά, που έχει γράψει το “Mπιρίμπα Μπιρίμπα”». Μεγαλώνοντας και ακούγοντας κι άλλες δουλειές του συνειδητοποίησα ότι ο Σταμάτης Κραουνάκης είναι πολλά περισσότερα από όσα μου είχε πει τότε η μητέρα μου. Ότι δηλαδή είναι όντως εκείνος ο συνθέτης με τα μεγάλα γυαλιά, μα και με τα ακόμα μεγαλύτερα τραγούδια. Εκείνος ο πολυπράγμων άνθρωπος με τη μπάσα φωνή που, όσο την ακούς, τόσο πείθεσαι ότι είναι σε θέση να τραγουδήσει οτιδήποτε θελήσει, κάνοντας σε να βουρκώσεις. Μα περισσότερο απ’όλα, πως είναι ο συνθέτης ο οποίος έχει διαλέξει να αφουγκραστεί βαθιά τον κόσμο γύρω του. Ένας καλλιτέχνης που δεν κλείστηκε στο στενό καβούκι της μουσικής μεγαλοφυΐας του, αλλά επέλεξε να ζει την πραγματικότητα, καταφέρνοντας έτσι να γίνει ένας δημιουργός, ο οποίος περιγράφει και εκπροσωπεί την κοινωνία μας, και όχι μόνο - όπως πολλοί άλλοι - τον ιδιωτικό μικρόκοσμό του. Γενόμενος, με αυτόν τον τρόπο, ο τελευταίος εν ζωή μεγάλος συνθέτης που μας απέμεινε.
