Το να έχεις στα χέρια σου το νέο μουσικό πόνημα του Χρήστου Λεοντή δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα. Ένας σπουδαίος συνθέτης επιστρέφει, μετά από 13 χρόνια δισκογραφικής απουσίας και αποκλειστικής ενασχόλησης με μουσική για το θέατρο, για να αποδείξει αν έχει θέση στο σύγχρονο ελληνικό μουσικό τοπίο και ποια είναι αυτή η θέση. Η απάντηση αρχικά φαντάζει εύκολη. Σαφώς και παρουσίες σαν τον Χρήστο Λεοντή μάς είναι απαραίτητες. Όχι μόνο για το ήθος και τον σεβασμό με τον οποίο αντιμετωπίζει την πολύπαθη αυτή τέχνη, αλλά και γιατί σπάνια έχουμε τη χαρά να ακούμε γνήσια λαϊκά τραγούδια σε ένα album των ημερών μας. Παρέα, λοιπόν, με τον Δημήτρη Λέντζο στους στίχους και με μία πλειάδα εξαιρετικών ερμηνευτών (Δημήτρης Μητροπάνος, Νίκος Δημητράτος, Παντελής Θαλασσινός, Δώρος Δημοσθένους, Μαρία Σουλτάτου και Ιωάννα Φόρτη), ο Λεοντής μας προσφέρει τον Έρωτα Αρχαγγέλο και μέσα απ’ αυτόν 15 συνθέσεις κυμαινόμενες από ζεϊμπέκικα και χασάπικα μέχρι νεοκυματικές μπαλάντες και ρεμπέτικα. Αλλά ενώ, ξεκινώντας την ακρόαση, σε πλημμυρίζει η ευφορία ότι βρίσκεσαι μπροστά σε έναν σπουδαίο λαϊκό δίσκο - έτσι όπως ηχούν οι αφοπλιστικές νότες των ζεϊμπέκικων “Ένα Ζεϊμπέκικο Παλιό” και “Έρωτας Αρχάγγελος”, καθώς και το γλυκό χασάπικο “Τα Όνειρα”, κάνοντάς σε να αισθάνεσαι πως παρασύρεσαι στα βάθη της ελληνικότητας - η συνέχεια διαψεύδει τις αρχικές προσδοκίες. Ο λυρισμός, η ευαισθησία, η εσωτερικότητα και οι βουβές εντάσεις που αδιαμφισβήτητα αποτελούν στοιχεία των τραγουδιών, πολύ γρήγορα μετατρέπονται σε εμμονές με αποτέλεσμα η ανία και η πλήξη να γίνεται τελικά μονόδρομος. Η απουσία συνθετικών ξαφνιασμάτων και εκπλήξεων κατατρέχει το μεγαλύτερο μέρος του album, με ελάχιστες εξαιρέσεις, όπως π.χ. το ταξιδιάρικο “Μαρακές” και το ανείπωτης ομορφιάς και ευαισθησίας “Αμάρτημα Προπατορικό”, με συνέπεια να αρκούμαστε στην ακρόαση όμορφων μεν λαϊκών ήχων, οι οποίοι όμως δεν έχουν να δώσουν κάτι βαθύτερο.Το παραπάνω κλίμα έρχεται να ενισχύσει η στιχουργική τακτική του Λέντζου. Κινούμενος στο τρίπτυχο «έρωτας-μοναξιά-ταξίδια» (έντονες οι καββαδιακές επιρροές) πέφτει στην παγίδα της επανάληψης και της ομοιομορφίας. Επιπρόσθετα, παρόλο που οι στίχοι, στην πλειοψηφία τους, αποτελούνται από καλαίσθητες και έντονα ποιητικές φράσεις, η παράθεση τους, ωστόσο, γίνεται τυχαία, χωρίς συνοχή και συνέχεια. Πράγμα που αφήνει τελικά τα τραγούδια μετέωρα, να αναζητούν ένα κάποιο νόημα. Εντούτοις, το χειρότερο είναι πως μαζί με τη μουσική και την ενορχήστρωση συνδράμουν σε μια ιδιαίτερα ρετρό διάθεση που αποπνέει στο σύνολό της η εν λόγω δουλειά. Ακόμα και η κριτική της ελληνικής πραγματικότητας στο τελευταίο κομμάτι “Αχ, Ελλάδα Mου Που Πας” ηχεί τελείως γραφική και ξεπερασμένη.Από την άλλη, πρέπει ασφαλώς να αναφέρουμε στα συν πως το album είναι πολύ δυνατό ερμηνευτικά, ιδιαίτερα στις περιπτώσεις του πάντα σπουδαίου Δημήτρη Μητροπάνου, του ακριβοθώρητου Νίκου Δημητράτου, αλλά και του εντυπωσιακού νέου Δώρου Δημοσθένους, οι οποίες και νομίζω πως ξεχωρίζουν. Φυσικά, θα αποτελούσε παράληψη να μην αναφερθούμε και σε δύο σημαντικά στοιχεία σχετικά με την έκδοση, αφενός ότι ο Έρωτας Αρχάγγελος αποτελεί την πρώτη «κυκλοφορία» του ανεξάρτητου Μετρονόμου (που έχουμε γνωρίσει ως περιοδικό του Metropolis) και αφετέρου πως περιλαμβάνει ένα εξαιρετικά πλήρες και επιμελημένο ένθετο.Παρ’ όλη, όμως, τη θετική προδιάθεση που δημιουργούν αρετές όπως και οι προαναφερθείσες και τις πολλαπλές ακροάσεις, το συμπέρασμα είναι πως ο δεινός συνθέτης Χρήστος Λεοντής δεν κατάφερε με την παρούσα του κατάθεση να ανταποκριθεί στα υψηλά standards που ο ίδιος έθεσε στο παρελθόν.
