Στη χώρα μας ο δρόμος της δισκογραφίας ήταν πάντα ανοιχτός για όποιον επίδοξο καλλιτέχνη κουβάλαγε ένα γνωστό επίθετο ή κατακτούσε την πρώτη θέση σε κάποιον reality διαγωνισμό, σε βάρος, φυσικά, ανθρώπων με ταλέντο πραγματικό, τους οποίους δυστυχώς δεν τους ξέρει ούτε η μάνα τους. Τυχερός, στην περίπτωσή μας, ο Χρήστος Χατζηνάσιος, γιός του γνωστού συνθέτη Γιώργου Χατζηνάσιου, που κάνει με το Απόψε Δεν Έχω Θεό το δισκογραφικό του ντεμπούτο, στην οικογενειακών καταβολών Symphony Records. Στις πιο πάνω σκέψεις σε οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια το περιεχόμενο του album, καθώς αποδεικνύεται γεμάτο από, ούτε μια, ούτε δύο, αλλά δεκαοχτώ «χορταστικές» - άλλοτε πιο dance και άλλοτε πιο μπαλαντοειδούς φύσης - pop κλάψες. Από την αρχή του δίσκου με το ομώνυμο “ Απόψε Δεν Έχω Θεό ”, μέχρι το τέλος του με τα εντελώς περιττά και άκομψα remix του ίδιου ακριβώς τραγουδιού (άμα δεν έχεις τραγούδια, πολύ απλά δεν βγάζεις δίσκο, είθισται να βγάζεις ένα ΕΡ), το album σε φτάνει στα όρια σου. Πότε φταίει γι’ αυτό η αδυναμία του καλλιτέχνη να ερμηνεύσει, και πότε οι στίχοι και οι μελωδίες α-λα-ελαφρό τραγούδι με μία δόση beat για να είμαστε και μέσα στα πράγματα (π.χ. “Δώσ’ Μου”, “Φεύγω”). Kερασάκι στην τούρτα η δολοφονία του όμορφου τραγουδιού του πατέρα του “Ήταν Μια Φορά Κι Έναν Καιρό”, που είχε κάποτε πει η Δήμητρα Γαλάνη.Με τέτοιο αποτέλεσμα, οι όποιες δηλώσεις στο βιβλιαράκι του cd για την συγκινητική και πιθανώς ειλικρινή ελπίδα του Χρήστου Χατζηνάσιου να αγαπηθεί στο ξεκίνημά του αυτό φαντάζουν τουλάχιστον ουτοπικές...
