Έπειτα από τη συμμετοχή της σαν στιχουργός στο Α΄ Ανανεωμένο Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης 1995 (“Τραγούδια Παλιά”, ερμηνεία Τάσου Χαρανιά), η Δήμητρα Μαστορίδου αποφάσισε ότι δεν της λείπει τίποτα για να αλλάξει την ιδιότητα της αυτή με εκείνη της τραγουδοποιού και να ερμηνεύσει η ίδια τα τραγούδια της. Με τίτλο τον οποίον άντλησε μέσα από την έμπνευση που της έδωσε - όπως μας ενημερώνει το δελτίο τύπου - ένα στεγαστικό δάνειο, κυκλοφορεί έτσι 12 τραγούδια, φιλοδοξώντας «να φωτογραφήσει αποσπάσματα από τη ζωή της και τη ζωή της γενιάς της». Δυστυχώς τα μαθήματα φωνητικής, που, όπως μαθαίνουμε, πραγματοποίησε με τη Julie Masino δεν αποδείχθηκαν ο ισχυρότερος σύμμαχος στο εγχείρημά της αυτό, καθώς η πράγματι συμπαθητική χροιά της είναι μάλλον ανεπαρκής ώστε να συγκαλύψει τις φωνητικές αδυναμίες, αλλά και τις απλά χαριτωμένες προσπάθειες για μια παραπάνω γεύση εκφραστικότητας (“Σαν Παιδί”, “Να Έρθεις Απλά”). Στο στιχουργικό κομμάτι της ιστορίας τώρα, που αποτελεί άλλωστε και το υποτιθέμενο ισχυρό της χαρτί, η Δήμητρα Μαστορίδου παρουσιάζεται να έχει κάποιες ωραίες ιδέες, καθώς και μερικές γλυκές στιγμές: «Λοιπόν για να τελειώνουμε/με τράβηξα ως την άκρη/μα είμαι από λάστιχο/δεν σπάω αν τεντωθώ» (“Ετών 30”) ή «η σοκολάτα απ’ το ψυγείο τώρα λείπει/δεν την βρίσκω πια/ την πήρε το ποντίκι» (“Σαν Παιδί”, με συμμετοχή των μικρών Νίκη Αξιωτοπούλου και Δήμητρα Ζωγραφίδη). Σε γενικές γραμμές όμως δεν είναι λίγες εκείνες οι φορές που εγκλωβίζεται σε κοινοτoπίες ή σε ασάφειες, όπως λ.χ. στο περιεχόμενο των τραγουδιών “Kαινούργιο Σπίτι”, “Άνοιξη Θα Μπει” και “Eύα Και Χώμα”. Με μελωδίες που δεν έχουν να προσφέρουν κάτι που δεν έχουμε ακούσει εώς τώρα πάμπολλες φορές, το Καινούργιο Σπίτι δεν φαίνεται να κλείνει μέσα του αυτό το καινούργιο ή το διαφορετικό, και η αλήθεια είναι ότι το όμορφο art work της δουλειάς καταλήγει να είναι αυτό που αφήνει στο τέλος την ισχυρότερη εντύπωση - και όχι τα τραγούδια της. Πρέπει όμως, παρ’όλα αυτά, να αναγνωρίσουμε ότι από την αρχή ως το τέλος δεν διακρίνεται τίποτα το δήθεν ή το υποκριτικό, παρά μια ειλικρινής πρόθεση για εσωτερική έκφραση. Η οποία όμως δεν πετυχαίνει πάντα τον στόχο της.
