Φαίνεται πως ο Αλέξανδρος Μολφέσης αποφάσισε να επιστρέψει για τα καλά στα μουσικά πράγματα, ύστερα από το ανέλπιστο comeback του το 2006 - μετά από 21 χρόνια απουσίας. Με ένα ακόμα νέο album, το εν λόγω, αλλά και live εμφανίσεις με το συγκρότημά του, τους Truth, δίνει ένα αναμφίβολα ζωηρό παρόν. Το πρόβλημα όμως είναι ότι το παρόν αυτό δίνεται, δισκογραφικά, με μια δουλειά η οποία αναλώνεται σε μια κατά τη γνώμη μου κακώς νοούμενη νοσταλγία - εκείνη που έχουν συνήθως οι γέροι άνθρωποι, οι οποίοι όλο λένε για τα παλιά και θυμούνται ιστορίες για τα νειάτα τους. Και ο Αλέξανδρος Μολφέσης ούτε γέρος είναι, ενώ καταπιάνεται με κάτι που δεν γερνά ποτέ: τη μουσική. Το κάνει με μεγάλη τιμιότητα μεν και με αληθινό μεράκι, ιδιότητες όμως που, ευτυχώς, δεν είχαν ποτέ να κάνουν με την αξιολόγηση ενός καλλιτεχνικού προϊόντος. Το κλασικό pop/rock ρεπερτόριο των δεκαετιών του 1960 και 1970, που εμπνέει τον Μολφέση ως δημιουργό, έμεινε κλασικό για πολλούς και σαφείς σε όσους ασχολούνται με τη μουσική λόγους. Αυτό όμως δεν εξηγεί, ούτε δικαιολογεί, το γιατί θα έπρεπε να ανακυκλώνονται οι κατακτήσεις του στο σήμερα, αν αυτές δεν μπολιάζονται με κάτι της δικής μας εποχής. Γιατί έτσι καταλήγουν απλώς μια μίμηση, μια αντιγραφή, ένα κακέκτυπο δίχως ζωή, που νοσταλγεί, μα δεν προτείνει. Ο Μολφέσης δεν είναι ατάλαντος άνθρωπος. Το “Αποδεκτός”, ας πούμε, διαθέτει χιούμορ και είναι ένα τραγούδι που θα του άξιζε η ραδιοφωνική προβολή. Τα υπόλοιπα όμως της συγκομιδής, αν και γενικά αξιοπρεπή, «κολλάνε» σε χιλιοακουσμένες, παλιομοδίτικες κιθάρες, ενώ υπάρχουν και περιπτώσεις όπου επικρατεί η στα όρια του εύπεπτου σαχλαμάρα (“Πάλι Και Πάλι”, “Στη Χώρα Του Τρόμου”, “Γυαλιά Πρεσβυωπίας”). Επιπλέον, η ερμηνευτική οδός δεν βοηθάει το αδύναμο αυτό υλικό, έτσι όπως θυμίζει επικίνδυνα τα νειάτα του Κώστα Τουρνά - αντιθέτως, το στερεί ακόμα περισσότερο από αυτονομία. Ο Αλέξανδρος Μολφέσης βέβαια, εφόσον αυτά γουστάρει και αυτά αγαπάει, μπορεί όσο θέλει να συνεχίσει να κάνει ό,τι κάνει, αδιαφορώντας για ενστάσεις σαν και τις δικές μου. Εάν όμως επιθυμεί να κάνει κάτι περισσότερο από αυτό και να αφήσει έστω και κάτι στην ελληνική δισκογραφία που να σταθεί αντάξιο σε επίπεδο των όσων τον έχουν εμπνεύσει, θα πρέπει νομίζω να δει πολλά πράγματα με διαφορετικό μάτι.
