Μετά από τις προσπάθειές του για παρουσία στον χώρο της ελληνικής μουσικής σε πιο συλλογικά πλαίσια - μέσα από τα group Κράμα, Χρώμα και Αναβράζοντα Δισκία - ο Γιώργος Αετόπουλος μας κερνά Μαύρο Κρασί, κάνοντας με αυτό τη δεύτερη προσωπική δισκογραφική του απόπειρα, μετά το Ό,τι Αρχίζει να Κυλά του 2000. Αναλαμβάνοντας και πάλι τον ρόλο του συνθέτη, στιχουργού και ερμηνευτή διεκδικεί έτσι μία θέση στο χώρο του ελληνικού πενταγράμμου, με ιδιαίτερες μάλιστα αξιώσεις.Από την αρχή της ακρόασης γίνεται αντιληπτό πως το album καταφέρνει να ξεπεράσει τον σκόπελο των καλών και ειλικρινών προθέσεων και των απλά φροντισμένων και συμπαθητικών συνθέσεων, προχωρώντας ένα βήμα παραπέρα. Στα 12 τραγούδια της εν λόγω δουλειάς συναντάμε χαρούμενα ρυθμικά pop κομμάτια όπως τα “Μία Σπίθα Aπό Χαρά”, “Μαύρο Κρασί”, “Η Άνοιξη Μοιάζει” να εναλλάσσονται με μελωδικές μπαλάντες, είτε πιο εξωστρεφείς και δυναμικές (“Μείνε Λίγο Ακόμα”, “Όταν Χάνεσαι” και “Φωτιά” - το τελευταίο με έντονη rock χροιά), είτε πιο εσωτερικές και ατμοσφαιρικές (π.χ. το “Ξημερώνει”). Αν εξαιρεθούν λοιπόν δύο-τρεις μέτριες στιγμές, όπως τα “Χόρεψε Ξανά” και “Χαμογέλα”, θα έλεγα πως οι συνθέσεις κινούνται σε ένα ιδιαίτερα αξιόλογο επίπεδο.Τη θετική εντύπωση που αφήνει το album στον συνθετικό τομέα έρχεται να συμπληρώσει η στιχουργική τεχνική του δημιουργού. Άλλοτε πιο άμεσοι και προσωπικοί, άλλοτε πιο περιγραφικοί, οι στίχοι του - αν και δεν διακρίνονται για το ιδιαίτερο βάθος τους - καταφέρνουν να είναι προσεγμένοι και ανεπιτήδευτοι, αποδεικνύοντας πως η απλότητα είναι πολλές φορές ο καλύτερος ή μάλλον ο πιο ασφαλής δρόμος. Ξεφεύγοντας από τα κλισέ του έρωτα, ο οποίος κάνει βέβαια αισθητή την παρουσία του, ο Γιώργος Αετόπουλος περιγράφει έτσι με ρομαντισμό, μικρές δόσεις αφέλειας και κυρίως αισιοδοξία, την ομορφιά και τη χαρά που μπορούν να προσφέρουν τα απλά πράγματα που βρίσκονται γύρω μας. Τέλος, με την ερμηνευτική του παρουσία ο Αετόπουλος αποδεικνύει πως και σε αυτόν το ρόλο μπορεί να τα πάει περίφημα. Συνδυάζοντας την ευαισθησία με το δυναμισμό και την αισθαντικότητα με τη σκληράδα, δίνει ζωή και χρώμα στα τραγούδια του, αφήνοντας τις καλύτερες εντυπώσεις. Ολοκληρώνοντας, λοιπόν, κανείς την ακρόαση διαπιστώνει με ικανοποίηση πως ο αξιόλογος τραγουδοποιός αποδεικνύει πως έχει την ικανότητα και το ταλέντο να αφομοιώνει και να αξιοποιεί τις εμφανείς επιρροές του - από τους Κατσιμιχαίους μέχρι τον Φάμελλο και από τον Παυλίδη μέχρι τους James - καταφέρνοντας να δομήσει έναν προσωπικό ήχο και να δώσει το δικό του καλλιτεχνικό στίγμα. Το Μαύρο Κρασί μπορεί να μην είναι μεθυστικό, προσφέρει, όμως, πολλές απολαυστικές γουλιές όμορφης ελληνικής pop, κάτι που τόσο έχουμε ανάγκη. Μακάρι αυτό να το αντιληφθούν και τα media, γιατί ούτως ή άλλως μιλάμε για μIα δουλειά και με πολλά εμπορικά στοιχεία - και αυτό το αναφέρω ως θετικό - καθώς τα περισσότερα από τα τραγούδια αποτελούν εν δυνάμει ραδιοφωνικά hits.
