Μία νέα σελίδα φαίνεται πως γυρίζει για τον Νίκο Πορτοκάλογλου ως δημιουργό μετά την έκδοση του βιβλίου του και του (περσινού) ζωντανά ηχογραφημένου album Πάμε Άλλη Μια Φορά, που είχε επετειακό χαρακτήρα, γιορτάζοντας κατά κάποιον τρόπο μια εικοσιπενταετία δράσης και θριάμβων στο ελληνικό πεντάγραμμο. Στο ξεκίνημα αυτής της νέας σελίδας βρίσκεται το Ένα Βήμα Πιο Κοντά, το οποίο τον βρίσκει να αναζητά μια νέα αρχή ξαναψηλαφώντας τις βασικές αρχές της τραγουδοποιίας του με όχημα έναν ήχο πιο απέριττο και ακουστικό. Στο νέο του album ο Νίκος Πορτοκάλογλου δεν αναζητά νέα μονοπάτια, αλλά ξαναπερπατά παλιά. Το κάνει ειλικρινώς, πείθοντάς σε ότι για αυτόν ήταν πρωτίστως μια καλλιτεχνική ανάγκη και όχι ένα προκαθορισμένο ραντεβού με τη δισκογραφία. Και από αυτή την άποψη θα αφήσει πιστεύω πέρα ως πέρα ικανοποιημένο κάθε του πιστό φίλο - άφησε τουλάχιστον εμένα, που συγκαταλέγω τον εαυτό μου στους τελευταίους. Από μια περισσότερο αντικειμενική όμως θεώρηση το Ένα Βήμα Πιο Κοντά τον βρήκε να επαναλαμβάνεται σε μεγάλο βαθμό. Και δεν μιλάω για επανάληψη θεμάτων και καταστάσεων - γιατί όλοι οι μεγάλοι τραγουδοποιοί έχουν εμμονές που επισκέπτονται ξανά και ξανά - αλλά για επανάληψη προσέγγισης σε αυτές, η οποία θυμίζει μεγάλες στιγμές του παρελθόντος του, χωρίς όμως να διαθέτει τη λάμψη εκείνων. Από αυτή τη νόσο πάσχει ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι του νέου album (“Άντε Καρδιά Μου”, “Το Μικρό Μας Δέντρο”, “Το Βάρος”, “Εμείς Οι Δύο”), στο οποίο συγκαταλέγω προσωπικά και το προβαλλόμενο από τη δισκογραφική βιομηχανία ως πρώτο single “Το Ποτάμι”. Διαφωνώ έτσι κάθετα με την επισήμανση του δελτίου τύπου της εταιρείας, που χαρακτηρίζει το Ένα Βήμα Πιο Μπροστά ως «μια ακουστική εκδοχή του Παιχνίδια Με Τον Διάβολο», την κορυφαία κατ’ εμέ δισκογραφική στιγμή του Πορτοκάλογλου μετά τους Φατμέ. Σε όλα βέβαια τα παραπάνω υπάρχει και ο αντίποδας, οι στιγμές εκείνες που ανανεώνουν την εμπιστοσύνη σου στη δημιουργική φλέβα του Πορτοκάλογλου και σε πείθουν για το ότι δεν είναι δυνατόν να βγάλει κακό δίσκο ούτε και στις λιγότερο εμπνευσμένες φάσεις του. Τέτοιες στιγμές είναι η “Νέα Αρχή”, μια πολύ όμορφη και κατασταλαγμένη επίκληση προς την προοπτική ενός νέου ξεκινήματος, η φευγάτη ονειροπόληση του “Κάπου Στη Μεσόγειο”, η νευρώδης απελπισία του “Κολλημένο” ή το “Όλα Αλλάζουν”. Προκύπτει έτσι ένα album που απέχει βέβαια από το σημαίνων και το σπουδαίο, είναι όμως σαφώς ευπρόσδεκτο και διαθέτει κάποια καλούδια που αξίζει να τα ανακαλύψετε.
