Ο Νίκος Ξυδάκης και η Ελευθερία Αρβανιτάκη είναι παλιοί γνώριμοι. Η σχέση τους, στη δισκογραφία τουλάχιστον, ξεκινάει από το 1985 και έχει έκτοτε ακολουθήσει μια σταθερή πορεία στον χρόνο. Προξενεί έτσι εντύπωση ότι το Γρήγορα Η Ώρα Πέρασε είναι μόλις η πρώτη τους ολοκληρωμένη δισκογραφική συνεργασία, κίνηση που νομίζω ότι και πετυχημένη υπήρξε καλλιτεχνικά, αλλά και ευτύχησε να φέρει μια νέα πνοή στις καριέρες και των δύο, αποτελώντας έτσι μια πολύ καλή πρόταση «έντεχνης» αγοράς. Κάποιους μήνες πριν είχα γράψει για τον Νίκο Ξυδάκη ότι «εδώ και καιρό δείχνει να έχει βαλτώσει στα κεκτημένα του». Στην περίπτωση όμως του Γρήγορα Η Ώρα Πέρασε νομίζω πως έκανε την υπέρβαση που κατά τη γνώμη μου του έλειπε τα τελευταία χρόνια και βρέθηκε σε μια εξαιρετική στιγμή ως μελωδός - τέτοια ώστε να μπορεί να θεωρηθεί σχεδόν εφάμιλλη εκείνων με τις οποίες καθιερώθηκε κάποτε ως μία σημαντική ελπίδα για το μέλλον. Πόσο μάλλον όταν έχουμε να κάνουμε αποκλειστικά με μελοποίηση ποιημάτων, τομέα δηλαδή εξαιρετικά απαιτητικό και λεπτό, καθώς το εν λόγω album περιέχει εννέα ποιήματα της μεγάλης Σαπφούς (σε απόδοση ενός άλλου μεγάλου, του Οδυσσέα Ελύτη), ένα χορικό του Ευριπίδη, τρία ποιήματα του Διονύση Καψάλη και ένα του Κώστα Καρυωτάκη. Από το εξαιρετικό εναρκτήριο οργανικό “Γρήγορα Η Ώρα Πέρασε” ως και το φινάλε του album ο Νίκος Ξυδάκης πλάθει έτσι κομψές συνθέσεις γεμάτες ένταση, συναίσθημα και χάρη, αληθινά κεντήματα που και ερωτισμό αποπνέουν και απολύτως συνυφασμένα ηχούν με τις λέξεις και τις καταστάσεις των ποιημάτων. Το έτερον ήμισυ του album, η Ελευθερία Αρβανιτάκη, είχε κατά την άποψή μου περισσότερα σκαμπανεβάσματα στην απόδοσή της, στάθηκε όμως γενικά στο γνώριμο ύψος της, αξιοποιώντας τα μεγαλύτερα «ατού» της ως ερμηνεύτρια, την ξεχωριστή δηλαδή λεπτή χροιά της φωνής της και την εκφραστικότητά της. Μοναδική μου ένσταση αποτελεί το ότι στα τραγούδια της Σαπφούς (π.χ. “Να ‘Χα Πεθάνει”, “Πυρετός Κρυφός”, “Τι Θέλω Τι”) έδειξε συχνά μια υπερβολική συγκράτηση και σοβαρότητα (από δέος ίσως προς το υλικό;), η οποία μετέδωσε μια αίσθηση αποστασιοποίησης από τα ανθρώπινα, ακριβώς όταν, ειδικά όταν μιλάμε για τη Σαπφώ, έπρεπε να συμβεί πιστεύω το αντίθετο. Ο Νίκος Ξυδάκης αντίθετα, παρά μάλιστα τους περιορισμούς των φωνητικών του προσόντων, επικοινώνησε νομίζω πιο πετυχημένα με αυτό το τόσο άμεσο και απέριττο πάθος που κρύβουν οι λεπτοκεντημένες λέξεις της Σαπφούς, δίνοντας έτσι δύο απολαυστικές ερμηνείες στην περίπτωση του “Άδωνι” και του “Oσ’ Άστρα Γύρω Βρίσκονται”. Η Αρβανιτάκη αισθάνθηκε νομίζω λιγότερο αμήχανα στο νεότερο υλικό, τομέας στον οποίο έχει δοκιμαστεί και παλιότερα με επιτυχία (βλέπε το εξαιρετικό της album Τραγούδια Για Τους Μήνες). Ιδιαίτερα μάλιστα στο “Τελευταίο Ταξίδι”, τον “Ιλισό” και το “Είναι Πολύ Νωρίς”, τραγούδια στα οποία χάρισε, νομίζω, ό,τι ακριβώς τους έπρεπε.
