Πολύ με ταλαιπώρησε μέχρι να το βαθμολογήσω το Σημεία Των Καιρών, τρίτο album του hip-hop συγκροτήματος Σκιές (Ανδρέας Κοτζαμάνης, Γιώργος Αβράμης & Μαρία Στεφανακίδου) και πρώτο τους για τη Lyra. Κι αυτό γιατί - συχνά μέσα στο ίδιο τραγούδι - συνυπάρχουν μερικές από τις πιο σπινθηροβόλες ιδέες που έχω προσωπικά ακούσει τελευταία στον χώρο του εγχώριου hip-hop μαζί με στιχουργικές επιλογές τις οποίες θα χαρακτήριζα εύκολες, αν όχι και φτηνές. Αυτά τα συνεχή σκοτσέζικα ντους στα οποία σε υποβάλλει το album δοκιμάζουν την υπομονή σου και σε αφήνουν με ανάμεικτα συναισθήματα, τελικά όμως οι αρετές του group κερδίζουν τη μάχη των εντυπώσεων και αφήνουν το σύνολο με έναν καλύτερο μέσο όρο από όσο θα έβγαζε μια αυστηρά μαθηματική αξιολόγηση. Οι Σκιές αναζητούν αισθητικά μια μέση οδό μεταξύ των Goin’ Through και των Ρόδες, με την πλάστιγγα νομίζω να γέρνει τελικά εμφανώς προς το μέρος των πρώτων. Στο Σημεία Των Καιρών ακολουθούν τα crossover πρότυπα του αμερικανικού mainstream ενορχηστρώνοντας ακουστικά και ηλεκτρικά όργανα δίπλα στα beats και τις λούπες της παραγωγής, παράγοντας έτσι έναν ήχο πλούσιο, δυναμικό και μεστό, που κατά τη γνώμη μου αποτελεί και το πιο γερό χαρτί του album τους και σώζει πολλές φορές τα τραγούδια από τον ίδιο τους τον εαυτό. Κι αυτό το λέω γιατί οι στίχοι συχνά τα προδίδουν και απειλούν να τινάξουν τα πάντα στον αέρα έτσι όπως αναλώνονται σε ρίμες της ευκολίας, που τους λείπει η έμφαση στο συγκεκριμένο και τις διέπει ένας έντονος lifestyle αέρας, όπως π.χ. συμβαίνει στο “Αυστηρά Για MC’s”, στο single “Ποια Γυναίκα”, στο “Μια Σκιά”, όπου το όμορφο εντεχνορόκ refrain (ερμηνευμένο εκφραστικά από τον Δημήτρη Κανελόπουλο των Domenica) υπονομεύεται από το στα όρια της φαιδρότητας υπόλοιπο τραγούδι, και κυρίως στο “Μικρό Παιδί” - μια επιλογή που πρέπει να λειτουργήσει ως παράδειγμα για το τι πρέπει να αποφύγουν οι Σκιές αν θέλουν να συνεχίσουν την πορεία τους με αξιώσεις. Τελικά όμως επιβεβαιώνεται για μία ακόμα φορά ότι η μουσική μετράει περισσότερο από τους στίχους και αυτό είναι τελικά που σώζει, όπως ειπώθηκε και παραπάνω, το album. Καλύτερη στιγμή της δουλειάς είναι θα έλεγα το καταιγιστικό “Μια Βραδιά Το Μέγιστο”, με την θαυμάσια και τόσο ταιριαστή με το θέμα «κωλοπαιδίστικη» ερμηνεία του Κώστα Μουλού των 100% να κλέβει την παράσταση. Από εκεί και ύστερα ξεχωρίζει η οργιαστική world αύρα του “Μη Μου Το Χαλάς (Tan Kani)”, το όμορφο “Τόσα Λόγια”, καθώς και το συμπαθέστατο “Πόσες Φορές”, όπου η στιβαρότητα των hip-hop φωνητικών «σπάει» πετυχημένα από τη φωνή της Μαρίας Στεφανακίδου. Παρά λοιπόν τα σκαμπανεβάσματα και τις αδυναμίες που επισημάνθηκαν παραπάνω, τελειώνοντας την ακρόαση μένεις με αρκετά πράγματα που θα ήθελες να ξανακούσεις, αλλά και με μια ζωηρή εντύπωση πως οι Σκιές, αν το ζορίσουν, είναι ικανοί και για πολύ σημαντικότερα πράγματα από όσα παρουσιάζουν εδώ.
