Μια κλωτσιά στα τυφλά αποτελεί η νέα, τέταρτη κατά σειρά, δουλειά του Χρήστου Αλεξόπουλου, με την οποία ντεμπουτάρει συνάμα - και μάλιστα με το δεξί - η νεοσύστατη εταιρεία Puzzlemusic. Το ευφυέστατα τιτλοφορημένο Παραπούνες και Τριαφύνταλλα δεν διαφοροποιείται ριζικά από τη λογική που εγκαινίασε το πρώτο δισκογραφικό πόνημα του Αλεξόπουλου Η Άλλη Πλευρά (1999), τον βρίσκει όμως με ανανεωμένα τα εκφραστικά του μέσα, πράγμα που κάνει το τελικό αποτέλεσμα πιο άμεσο, ίσως και πιο σπιρτόζικο, με μια ορμητική διάθεση να ξετυλίξει μέσα σε 46 λεπτά όσα εκτυλίσσονται στους λαβυρίνθους του μυαλού και της ψυχής του. Το Παραπούνες και Τριαφύνταλλα δεν είναι μια δουλειά που θα μπορέσει να επικοινωνήσει με τον μέσο άνθρωπο· ο τελευταίος θα το αντιμετωπίσει μάλλον ως κάτι το ακατανόητο, ίσως και σαχλό, καθώς το υλικό του δεν απευθύνεται στη λογική, ή, καλύτερα, ψάχνει μάλλον να την αγγίξει ακολουθώντας μη ορθολογικές διαδρομές. Πρόκειται για ένα album το οποίο ανοίγει ένα παράθυρο προς έναν ολόκληρο κόσμο, που υπάρχει όμως μονάχα στο μυαλό του Αλεξόπουλου, προς «τους ανεμόμυλους του μυαλού ενός καλλιτέχνη που δουλεύει σε τράπεζα», όπως λέει (σκιαγραφώντας άραγε τον εαυτό του;) στο “Όλα Τελειώνουν Κάποτε”. Καλώντας έτσι τον ακροατή σε μια μουσικοψυχονοητική εμπειρία, η οποία ανιχνεύει με πρωτοτυπία και φευγάτη διάθεση όλο το πλέγμα των σχέσεων που μπορεί να συνάψει ένας ιδιόμορφος και εύθραυστος ψυχισμός με την «τυραννία» του έξω κόσμου. Συναντάς έτσι αντικατοπτρισμούς δικών σου ανησυχιών ή κρίσεων για την άλλη, την αντικειμενική καθημερινότητα, πράγματα που κάνουν και εσένα να φρικάρεις ή να χαμογελάς, αδιέξοδα, κυνικές ρήσεις ή σουρεαλιστικούς παροξυσμούς (και, παρακαλώ, το επίθετο σουρεαλιστικούς να το εκλάβετε κυριολεκτικά και όχι με την τρέχουσα έννοια που το χρησιμοποιούν διαρκώς οι τηλεοπτικοί δημοσιογράφοι). Και όλα αυτά σε ένα μελωδικό υπόβαθρο πολύ προσεγμένο, που στέκεται ισάξια με τον λόγο, τον τονίζει, τον φωτίζει, τον σώζει όπου κινδυνεύει να γίνει μια αυστηρά προσωπική υπόθεση (όπως π.χ. αυτό το κους-κους-μους-σοκολά-μους). Μεγάλη σε αυτό είναι η συνεισφορά του Socos των Live Project Band, ενός εξαιρετικού τεχνίτη, οι ηλεκτρικές κιθαριές του οποίου θα έλεγα πως…ζεματάνε!Κατά την άποψή μου κλειδί της δουλειάς δεν είναι, όπως αναφέρεται στο δελτίο τύπου, το “Λες Να Βρέχει Κάπου” (έγινε και video-clip), το οποίο και θα κατέτασσα προσωπικά στις λιγότερο ενδιαφέρουσες στιγμές της δουλειάς. Για μένα το ζουμί εντοπίζεται στο καταπληκτικό “Ο Χρόνος Μου Τελειώνει”, στο φοβερό οργανικό “Τριαφύνταλλο Στον Άνεμο”, στο σαρδόνιο πολιτικό μανιφέστο “Όταν Γίνει Η Επανάσταση”, στην απελπισμένη ματιά της “Χαμένης Γενιάς” και βέβαια στο “Στο Τσίρκο”, όπου η γνώριμη και από προηγούμενες δουλειές του Αλεξόπουλου Μαρία Λαντσίνου κλέβει την παράσταση με μια υποδειγματική ερμηνεία.
