Επτά τραγούδια (συν ένα remix) παρουσιάζει στο Επτά Μικρές Ιστορίες ο τραγουδοποιός Πέρης Ζυγούρης, ο οποίος δραστηριοποιείται στον ελληνόφωνο pop-rock χώρο κάνοντας μια αξιοπρεπή το δίχως άλλο προσπάθεια, η οποία όμως μένει, κατά τη γνώμη μου, να ισορροπεί στο τεντωμένο και λεπτό σκοινί μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Τα τραγούδια του Πέρη Ζυγούρη είναι τίμια και φροντισμένα και πουθενά δεν υπάρχει κάτι πραγματικά μεμπτό, κάτι που να προσβάλει δηλαδή την αισθητική και τη νοημοσύνη σου. Από την άλλη όμως δεν έχουν να παρουσιάσουν και τίποτα το αξιοσημείωτο και μόνο η απελπισμένη υπερβολή του “Νοσταλγώ” δείχνει να διαθέτει έναν πραγματικό λόγο ύπαρξης. Μελωδίες σωστές μα χωρίς στίγμα, ερμηνείες πηγαίες μα μονότονες - δέσμιες τεχνικών όσο και εκφραστικών περιορισμών - και στίχοι ειλικρινείς μα διακατεχόμενοι από μια λίγο εφηβική τάση προς τον (όχι πάντα δικαιολογημένο) μελοδραματισμό αποτελούν τα κύρια συστατικά του album. Ως συνέπεια των παραπάνω, το Επτά Μικρές Ιστορίες καταφέρνει μεν να μην κατρακυλήσει στο αισθητικό βάραθρο και να πείσει για την αγάπη του δημιουργού του προς ό,τι κάνει, αποτυγχάνει όμως να μεταδώσει στον ακροατή την αίσθηση πως έχει να κάνει με κάτι το οποίο μπορεί να σταθεί αυτόφωτο ή να αποκτήσει μια κάποια διαχρονικότητα. Μια ενδεχόμενη λοιπόν συνέχεια απαιτεί να αλλάξουν ριζικά πολλά πράγματα, γιατί στον καλλιτεχνικό κόσμο οι ειλικρινείς προθέσεις και η αγάπη προς την τέχνη δεν αποτέλεσαν ποτέ επαρκές διαβατήριο προς την καθιέρωση.
