Έναν νέο τραγουδοποιό από την Κατερίνη μας συστήνει το Πριν Η Ζωή Να Μας Γεράσει, ο οποίος τοποθετείται ηχητικά σε εκείνη την τάση του λεγόμενου «έντεχνου» που φλερτάρει με το ροκ και τα νεότερα αυτού είδη δυτικής μουσικής. Τάση την οποία κάποια στιγμή θα έπρεπε να ονομάσουμε κάπως, γιατί πλέον αποτελεί ολόκληρο χώρο. Η δουλειά που καταθέτει ο Αλέξης Καραβέργος δεν στερείται ενδιαφέροντος. Κατά την προσωπική μου όμως κρίση ήθελε περισσότερη επεξεργασία στον τομέα των ιδεών και περισσότερο ζόρισμα προτού περπατήσει στον κόσμο της δισκογραφίας και αποπειραθεί να κάνει γνωριμίες. Το πιο δυνατό της χαρτί είναι νομίζω οι μελωδίες, ενώ το πιο αδύνατο σημείο της οι στίχοι. Στις μελωδίες ο Καραβέργος φανερώνει αξιοπρόσεκτες δυνατότητες, πρωτίστως στη “Μπαλάντα Της Αγάπης (Για Τη Μαρία)” και στο “Τι Να ‘Ναι Η Αγάπη”, καθώς και σε ορισμένα ακόμα συμπαθητικά τραγούδια (“Πέρασαν Τα Χρόνια Γρήγορα”, “Νοσταλγία Παραδείσου”), τα οποία θα μπορούσαν, με την κατάλληλη προβολή, να του εξασφαλίσουν κάποια ραδιοφωνική επιτυχία. Οι στίχοι όμως προσγειώνουν πάντα το σύνολο πιο χαμηλά από ότι ίσως του άξιζε. Εκτιμάς βέβαια την πάλη του δημιουργού να αποφύγει τα cliché και να ακουστεί αβίαστα βιωματικός, νομίζω όμως πως δεν βρήκε λέξεις καίριες, με την κατάλληλη αιχμή και την απαραίτητη συναισθηματική δύναμη ώστε να κοινωνήσει όλα αυτά που ήθελε συγκινώντας το αυτί του υποψιασμένου ακροατή, ενώ υπήρξαν και στιγμές που ολίσθησε προς την αμπελοφιλοσοφία και τον αχρείαστο διδακτισμό (“Πριν Η Ζωή Να Μας Γεράσει”, “Να Κάψω Τα Λάθη Μου”). Με αφορμή τους στίχους προκύπτει και μία ακόμα ένσταση που έχω για το album και αφορά το ηχητικό του κοστούμι. Ο Καραβέργος επέλεξε έναν σαφώς εκσυγχρονισμένο ήχο για τις μελωδίες του, ο οποίος όμως πιστεύω πως δεν συνάδει πάντα με το περιεχόμενο των τραγουδιών του, που κινούνται σε πολύ πιο παραδοσιακά «έντεχνα» μονοπάτια. Ενδέχεται έτσι να δημιουργηθεί η εντύπωση του επιτηδευμένα και παράταιρα μοντέρνου, που γίνεται γιατί πρέπει να γίνει, χωρίς να ακουμπά σε εσωτερικές παρορμήσεις. Εντύπωση η οποία αδικεί νομίζω τον Αλέξη Καραβέργο τόσο ως προς τις προθέσεις του, όσο και ως προς τις διαφαινόμενες συνθετικές δυνατότητές του.
