Προς το καθαρόαιμο λαϊκό τραγούδι μεταπηδά η Μελίνα Κανά στο νέο της album, εγκαταλείποντας τις ως τώρα «έντεχνες» διαδρομές και αποτολμώντας μια συνεργασία με τον μεγάλο λαϊκό συνθέτη Χρήστο Νικολόπουλο. Με αποτελέσματα τα οποία θα έλεγα πως δικαιώνουν τη στροφή που επιχείρησε η δημοφιλής ερμηνεύτρια.Πρόσφατα ένας κριτικός σπουδαιότερος από την αφεντιά μου (από τους καλύτερους που έβγαλε ποτέ αυτός ο τόπος) έγραψε για το Της Καρδιάς Τα Βήματα μια αρκετά αρνητική κριτική, όπου εστίασε σε δύο κυρίως σημεία: στην επανάληψη στερεότυπων και πολυχρησιμοποιημένων μελωδικών μοτίβων εκ μέρους του Χρήστου Νικολόπουλου και στην ανεπάρκεια της Μελίνας Κανά να ανταποκριθεί, τεχνικά και ερμηνευτικά, στις στοιχειώδεις απαιτήσεις των τραγουδιών. Με το πρώτο σημείο θα συμφωνήσω και εγώ, εν μέρει όμως μονάχα. Πράγματι, οι μελωδίες που κατέθεσε ο Χρήστος Νικολόπουλος στο παρόν album θυμίζουν πολλά άλλα ζεϊμπέκικα, τσιφτετέλια, χασάπικα κτλ. που έχει υπογράψει στην μακρόχρονη πορεία του - χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει ότι δεν είναι ευπρόσωπα, φροντισμένα, ειλικρινή και δοσμένα με το γνωστό μεράκι του. Τραγούδια λ.χ. όπως τα “Βήματα”, το “Της Αγάπης Τα Μαχαίρια”, το “Ένα Φιλί Μόνο”, ή το “Θα Σε Ξεμυαλίσω” θα τα χαρακτήριζα δίχως δισταγμό ως τυποποιημένα. Αλλά το θεωρώ υπερβολική απαίτηση να περιμένω από έναν βετεράνο, ο οποίος έχει χαράξει την προσωπική του διαδρομή εδώ και 42 συναπτά έτη, να κομίσει νέα πράγματα και διαδρομές στη μουσική, πόσο μάλλον όταν το λαϊκό τραγούδι ως είδος δείχνει πια να έχει εξαντληθεί, για λόγους όχι τόσο μουσικούς, όσο μάλλον κοινωνικούς (μια μεγάλη συζήτηση που δεν είναι επί του παρόντος). Εμένα προσωπικά μου αρκεί που το album, κοντά στα τυποποιημένα τραγούδια που ανέφερα παραπάνω, διαθέτει και αρκετά άλλα, τα οποία βρίσκω να είναι όμορφα και με ευχαρίστηση θα τα ακούσω και άλλες φορές, ώστε να θεωρήσω ότι ο Νικολόπουλος στάθηκε στο ύψος της αποστολής του. Τα καλύτερα κατά τη γνώμη μου είναι το εναρκτήριο “Κάθε Φορά Που Φεύγεις” (σε στίχους Μάνου Ελευθερίου) και το “Ξύπνησα Νωρίς”, το οποίο η στιχουργός Φωτεινή Λαμπρίδη προίκισε με μια σύγχρονη οπτική για τις σχέσεις και τον έρωτα, η οποία πολύ λείπει από το ελληνικό τραγούδι, είτε λαϊκό, είτε «έντεχνο» το πει κανείς. Κοντά σε αυτά ξεχωρίζουν επίσης το δυναμικό ζεϊμπέκικο “Αυτός Ο Άντρας”, η ανατολίτικη, παραμυθένια διάσταση του “Κάποια Νύχτα Στη Βαγδάτη”, καθώς και το χαριτωμένο “Στο Θησείο (Μπλεγμένο Δίχτυ)”. Νομίζω δε πως αν το album είχε βγει με λιγότερα τραγούδια και με διάρκεια γύρω στα 46 λεπτά αντί για σχεδόν μία ώρα το σύνολο θα ήταν αισθητά πιο ισορροπημένο και θα μπορούσε να διεκδικήσει κάτι περισσότερο από το «καλό» στη βαθμολογική κλίμακα. Έστω και αν τα καλά λαϊκά και «έντεχνα» albums τείνουν να γίνονται όλο και πιο σπάνια στις μέρες μας. Άφησα για τελευταία τη Μελίνα Κανά και τις επιδόσεις της, διότι υπήρξε πραγματικά μια πολύ ευχάριστη έκπληξη. Ως τώρα την έβρισκα προσωπικά πολύ «λιγότερη» από τη φήμη που τη συνόδευε ως ερμηνεύτρια και διόλου δεν συμφωνούσα με όλους αυτούς τους μουσικοδημοσιογράφους που κατά τη δεκαετία του 1990 μιλούσανε, με περισσή ανοησία κατά τη γνώμη μου, για τη νέα Αλεξίου. Εδώ όμως νομίζω πως απέδειξε ότι διαθέτει μπρίο, ένταση και λαϊκή στόφα και αποτέλεσε ένα από τα πολύ γερά χαρτιά του album, καθώς με τις ερμηνείες της κατέστησε ευπρόσδεκτα ακόμα και τα πιο αδιάφορα τραγούδια της δουλειάς. Δεν λέω βέβαια ότι μπορεί να συγκριθεί με τις μεγάλες γυναικείες λαϊκές φωνές του παρελθόντος. Αν όμως έχει αποφασίσει να υιοθετήσει αυτό το πρόσωπο από εδώ και στο εξής πιστεύω ότι πήρε μια πολύ σωστή απόφαση. Της πάει πολύ περισσότερο το λαϊκό από το χαμηλών τόνων και ανεμοπαρμένο «έντεχνο».
