Διδάσκαλος κιθάρας ο Γιάννης Ράπτης, αλλά και μουσικός με πείρα στις ενορχηστρώσεις και στις δισκογραφικές παραγωγές, παρουσιάζει με το The Circle το δεύτερό του album (μετά το προπέρσινο Trip). Μια δουλειά η οποία κινείται βασικά σε μοντέρνα jazz μονοπάτια, χωρίς όμως να της λείπει και ένας guitar-virtuoso rock αέρας στα κιθαριστικά μέρη, που φέρνει στον νου τον Joe Satriani ή τον Steve Vai. Τον Ράπτη συνοδεύουν δύο ακόμα καταρτισμένοι μουσικοί, ο Μιχάλης Ευδαίμων στο μπάσο και ο Βασίλης Καλιστρίδης στα τύμπανα. Το τρίο που συγκροτείται γύρω από τον Γιάννη Ράπτη ξεχωρίζει για την εκτελεστική του δεινότητα, στο δημιουργικό όμως πεδίο η τεχνική αυτή επάρκεια δεν μεταφράζεται πάντα σε κάτι με σημαίνουσα αισθητική αξία. Είναι μεν αλήθεια ότι το album πετυχαίνει να κυλάει ευχάριστα από την αρχή ως το τέλος, άλλο τόσο αλήθεια όμως είναι και το ότι δεν αποφεύγει την παγίδα της επανάληψης και της μιας κάποιας φλυαρίας. Κάπως έτσι οι συνθέσεις καταλήγουν να μοιάζουν με καλοπαιγμένες - και αρκετά συντηρητικές θα έλεγα - ασκήσεις ύφους προορισμένες για μουσικούς που κάνουν πρακτική σε προχωρημένο επίπεδο (“Mysterious Traveler”, “Strangeland”). Σε καμία βέβαια περίπτωση το The Circle δεν ξεπέφτει κάτω του αξιοπρεπούς, ούτε κάνει τον ακροατή να δυσανασχετήσει. Αλλά τα θετικά αισθήματα που δημιουργεί περιορίζονται σε ένα καθαρά εγκεφαλικό επίπεδο: ψηλαφείς δηλαδή με τη λογική τις δομές και την τεχνική των συνθέσεων, ο δρόμος όμως προς την καρδιά και προς εκείνο το απροσδιόριστο κάτι που σε κάνει να πατήσεις το repeat στο cd player σου παραμένει κατά τη γνώμη μου ερμητικά κλειστός.
