Ο γνωστός και ως «Λάκης με τα ψηλά ρεβέρ» δίνει ξανά το δισκογραφικό παρόν με ένα album αξιόλογο, το οποίο ίσως δεν φέρει νέους φίλους κοντά του, αλλά σίγουρα θα κάνει τους παλιούς να σκάσουν ένα πλατύ χαμόγελο.Ο Λάκης Παπαδόπουλος έχει έρθει αντιμέτωπος με διάφορες καταστάσεις, όπως δείχνουν πολλά από τα τραγούδια του. Τα χρόνια έχουν αρχίσει να βαραίνουν, οι αντοχές είναι λιγότερες, τα αδιέξοδα και μια αίσθηση μοναξιάς καιροφυλακτούν. Όμως όλα αυτά τα πράγματα φαίνεται να τον ενέπνευσαν και το αποτέλεσμα τον δικαιώνει, γιατί σε αρκετά από τα τραγούδια του λάμπει έτσι μια αλήθεια, διακρίνεις μια γνήσια καλλιτεχνική ανάγκη να μιλήσει για όλα αυτά, η οποία σπανίζει στη δισκογραφική παραγωγή. Άσε που όλα αυτά δεν οδηγούν σε μια μίζερη γκρίνια - ο Λάκης Παπαδόπουλος αποδεικνύεται ικανός να διατηρήσει το χιούμορ του (ξαναλέει ας πούμε την παλιά του επιτυχία “Έφυγε Η Γυναίκα Μου Από Το Σπίτι”) και να σου βγάλει τελικά μια αίσθηση γλυκιά, σαν κι αυτή που αφήνουν συνήθως τα albums των Eels. Ως καλύτερες στιγμές ξεχώρισα προσωπικά το εναρκτήριο “Αυτό Είναι”, την επαρχιακή ερήμωση που σκιαγραφεί το “Θήβα’88”, τη λαμπρή διασκευή στο “Τώρα Που Θα Χωρίσουμε”, αλλά και το άτιτλο hidden track που ακολουθεί το πέρας του «κανονικού» cd, μια έξω καρδιά γιορτή σε reggae ρυθμούς κάπου ανατολικά της Μάλτας, όπου συμμετέχουν ο Γιάννης Γιοκαρίνης, ο Γιώργος Καμινάρης και ο Στέλιος Μακρυπλίδης. Όπως βέβαια συχνά συμβαίνει με τα albums των βετεράνων, από τη μέση και κάτω το Δεν Έχω Στιγμές κάνει κάποια κοιλιά και τα τραγούδια αρχίζουν να χάνουν σε ενδιαφέρον, ενώ ενίοτε καταφεύγουν και σε κάποιες στιχουργικές ευκολίες. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν κατά τη γνώμη μου στιγμές όπως “Το Κενό”, το “Σαν Κίνησης Απόγνωσης”, ή η περιττά φωνακλάδικη διασκευή στο “Για Τις Γυναίκες Ζούμε“, που είχε πριν πολλά χρόνια τραγουδήσει υποδειγματικά ο βασιλιάς του Ελαφρού τραγουδιού Νίκος Γούναρης. Έστω όμως και με αυτές τις αδυναμίες, ο Λάκης Παπαδόπουλος αποδεικνύει ότι οι ορίζοντες της ιδιαίτερης τραγουδοποιίας του δεν έχουν ακόμα εξαντληθεί και ότι έχουμε κάθε λόγο να τον συγκαταλέγουμε στις μάχιμες δυνάμεις του καλού ελληνικού τραγουδιού.
