Ακούγοντας ετούτο το mini album δεν μπορείς να αγνοήσεις ότι οι τριμελείς Έλιτρον έχουν πάθος με την υπόθεση rock και δεν μπορείς να μη σκεφτείς τι πρέπει να τράβηξαν για να φτάσουν ως εδώ, ζώντας σε μια χώρα η οποία μόνο rock δεν είναι. Δεν είναι λοιπόν και ό,τι πιο ευχάριστο να πρέπει να γράψω ότι κατά την άποψή μου δεν πείθουν ότι διαθέτουν και πολλά πέρα από αυτό το πάθος, είναι όμως η πικρή αλήθεια.Τα τραγούδια των Έλιτρον πάσχουν από έλλειψη προσωπικότητας. Τόσο μελωδικά όσο και στιχουργικά μιλάνε μια γλώσσα αξιοπρεπή μεν, δίχως όμως φαντασία, δίχως αυτό το «κάτι» που θα τα κάνει να ξεχωρίσουν απέναντι σε μια ολοένα και μεγαλύτερη διεθνή παραγωγή με την οποία - κακά τα ψέματα - θα συγκριθούν και βάσει της οποίας θα κριθούν (εγώ τουλάχιστον με τέτοια κριτήρια αξιολογώ). Πιστεύω ακράδαντα ότι δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να προασπίζουμε το ελληνικό rock αν αυτό δεν μπορεί να αρθρώσει κάτι που να έχει τα φόντα να σταθεί με αξιώσεις απέναντι σε όσα διαδραματίζονται διεθνώς. Και η μοναδική φορά που οι Έλιτρον πείθουν ότι διαθέτουν κάτι τέτοιο στην εν λόγω δουλειά είναι με το “Εισιτήριο Στον Χρόνο”, τη μοναδική άξια αναφοράς στιγμή τους.Περαιτέρω προβλήματα δημιουργεί νομίζω στο group και ο τραγουδιστής Τάσος Ιωαννίδης. Κατά τη γνώμη μου τα προσόντα του δεν επαρκούν για ό,τι αποπειράται να κάνει και με το να φωνάζει - όπως ας πούμε κάνει κατά τρόπο ιδιαιτέρως ακαλαίσθητο στο “Αντίδωρο” - δεν λύνει τα προβλήματα. Είναι μάλιστα εξ’ αιτίας του κυρίως που η rock διασκευή στο “Γράμμα” του Σωκράτη Μάλαμα αποτυγχάνει, καθώς το τραγούδι αυτό διαθέτει μια δραματική διάσταση και ένα μοναχικό βάρος, στοιχεία που η επίπεδη ερμηνεία του δεν στάθηκε ικανή να αποδώσει.
