Αληθινό απόκτημα είναι τούτη η κυκλοφορία, η οποία προσφέρει το νέο cd των Διάφανων Κρίνων «εντοιχισμένο» σε ένα καταπληκτικό, πολυσέλιδο βιβλίο όπου συγκεντρώνονται όλοι οι μέχρι σήμερα στίχοι του group, μαζί με διάφορα άλλα κείμενά τους. Αν και δεν είναι εδώ ο κατάλληλος χώρος ώστε να επεκταθεί κανείς, αξίζει πιστεύω μια ειδική μνεία σε ένα από τα ποιήματα του Παντελή Ροδοστόγλου, το “Ξόδι”, το οποίο κάλλιστα θα μπορούσε να συμπεριληφθεί, σε περίοπτη μάλιστα θέση, σε οποιαδήποτε σοβαρή ανθολογία σύγχρονης ελληνικής ποίησης. Όσον αφορά το νέο τους cd τώρα, τα Διάφανα Κρίνα έβαλαν ένα δύσκολο στοίχημα, τόσο με τους εαυτούς τους, όσο και με το κοινό τους, κυκλοφορώντας ένα αποκλειστικά οργανικό album. Κι αυτό γιατί αποφάσισαν, αφ’ ενός, να παρουσιάσουν ένα εντελώς διαφορετικό πρόσωπο, αφαιρώντας τα δυνατότερα ίσως χαρτιά τους - τους στίχους τους και την τόσο ιδιαίτερη φωνή του Θάνου Ανεστόπουλου (ο οποίος συμμετέχει ως απλός μουσικός) - και αφ’ ετέρου γιατί το rock κοινό γενικά είναι φύσει δύσπιστο προς albums που δεν περιέχουν τραγούδια. Πρόκειται για ένα στοίχημα που το group κέρδισε και με το παραπάνω, προσφέροντάς μας μια δουλειά η οποία - μαζί με το πρόσφατο album του Γιάννη Αγγελάκα και αυτό του Soumka - ήταν ό,τι καλύτερο συνέβη στο ελληνικό τραγούδι μέσα στη χρονιά που μας πέρασε. Ήδη από το ξεκίνημα οι εκκενώσεις του “Τρεμπλίνκα” παίρνουν τον ακροατή από το χέρι οδηγώντας τον σε ένα σαγηνευτικό σύμπαν ήχων, όπου δεσπόζουν το ονειρεμένο, πλατύ χαμόγελο του “Η Καρδιά Κυνηγάει Μονάχη”, το παράπονο του “Νότια Του Ανύπαρκτου Βορρά”, οι συννεφιασμένες διαθέσεις του “Ένα Λεπτό Κι Είναι Αύριο”, οι κομψές πιρουέτες του “Παρίσι” και βέβαια το αριστουργηματικό “Κούσκο”, περίτρανη απόδειξη λάθους για όσους έχουν ταυτίσει ντε και καλά τα Διάφανα Κρίνα με συναισθήματα μελαγχολίας. Αν μάλιστα απουσίαζαν το αδιάφορο “Βρέθηκα Σ’ Έναν Πόλεμο” και το φλύαρο δεκάλεπτο “Στη Ράχη Του Διαβόλου”, Ο Γύρος Της Μέρας Σε Ογδόντα Κόσμους θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ακόμα και ως αψεγάδιαστος. Μόνο οι μεγάλοι δημιουργοί μπορούν να ανατρέπουν τα δεδομένα τους με τέτοιον τρόπο όταν ήδη έχουν φτάσει σε ένα υψηλό σημείο. Επειδή λοιπόν οι καιροί είναι χαλεποί για το ελληνικό rock (και την ελληνική μουσική γενικότερα) δεν αρκεί να λέμε αναμεταξύ μας όσοι ασχολούμαστε με τα μουσικά πράγματα για το πόσο καλά είναι τα Διάφανα Κρίνα. Χρειάζεται να το βροντοφωνάξουμε, για να το συνειδητοποιήσουν και όσοι έξω από τον μικρόκοσμό μας ενδιαφέρονται.
