Χωρίς διάθεση για τολμηρούς νεοτερισμούς ή πειράματα, ο Δημήτρης Παπαδημητρίου μένει με αξιοπρέπεια σε ήδη κατακτημένα εδάφη και ανακυκλώνει τον εαυτό του προκειμένου να «ντύσει» με ήχους το υπερεπιτυχημένο σήριαλ του Κώστα Κουτσομύτη.Το soundtrack περιέχει και έξι τραγούδια με τη Φωτεινή Δάρρα (πέντε σε στίχους Ηλία Κατσούλη και ένα σε ποίηση Διονύση Καψάλη), σε αντίθεση όμως με ό,τι συνήθως συμβαίνει σε αντίστοιχες δουλειές εδώ δεν είναι το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της ακρόασης. Λίγο το ότι οι στίχοι του Ηλία Κατσούλη δεν ήταν και από τους πλέον επιτυχημένους του και λίγο η Φωτεινή Δάρρα, η οποία ενώ τραγουδάει σωστά δεν δίνει την εντύπωση ότι «επικοινωνεί» με τον κόσμο των τραγουδιών (εξαιρουμένου ίσως του “Tα Λόγια Ήσαν Της Θάλασσας”), είχαν ως αποτέλεσμα τα τελευταία να ακούγονται ευχάριστα αλλά χωρίς να αγγίζουν. Τα οργανικά αντίθετα του Παπαδημητρίου είναι πολύ πιο ενδιαφέροντα, χωρίς κάτι τέτοιο να σημαίνει βέβαια ότι δεν υπήρξαν και ανάμεσά τους στιγμές υπερβολικά στυλιζαρισμένες (“Αττάρτη”, “Ζεϊμπέκικο Σεκλέτι”, “Αγάπες Που Μ’ Ανάθρεψαν”) ή δίχως αυτόνομη ζωή μακριά από τις τηλεοπτικές σκηνές (“Καππαδοκία”, “Κοκαργιαλί”). Ξεχωρίζουν πάντως η υποβλητική ανατολίτικη ατμόσφαιρα του “Τοιχογραφία”, το ζωηρό “Στην Αγορά”, ο εφιαλτικός “Στρόβιλος”, η κομψή λαϊκότητα του “Μπαξέδες”, καθώς και το μελαγχολικό “Στάλσιμο”. Το αποτέλεσμα όλων αυτών είναι ένα συμπαθητικό μεν άνισο δε σύνολο, το οποίο θα ικανοποιήσει τους fans του συνθέτη αποτελώντας παράλληλα ελκυστικό σουβενίρ για τους φίλους του τηλεοπτικού σήριαλ.
