Το συγκρότημα με το πρωτότυπο όνομα Στάχυ είναι μια επταμελής ομάδα κινούμενη σε «έντεχνες» διαδρομές και διακατεχόμενη παράλληλα από pop/rock ανησυχίες, με σημεία αναφοράς τον τραγουδοποιό Αποστόλη Δημητρακόπουλο και την τραγουδίστρια Νατάσσα Χρηστίδου. Με το παρόν πόνημα καταθέτουν μια δουλειά ενδεικτική των δυνατοτήτων και των αδυναμιών τους, φανερώνοντας ένα υποσχόμενο group, που όμως μάλλον δειλιάζει να αφεθεί απολύτως στις δικές του δυνάμεις. Τα τραγούδια του Αποστόλη Δημητρακόπουλου είναι σεμνά, με έντιμες προθέσεις και απολύτως συμβατά με την καθάρια φωνή της Νατάσσας Χρηστίδου, η οποία αφήνει καλές εντυπώσεις και δείχνει να έχει τα φόντα για να ξεχωρίσει από τον σωρό. Δημιουργίες όπως το “Μόνο Μια Στιγμή” ή το “Στάχυ” δείχνουν τον καλό εαυτό του group, αυτόν δηλαδή που μπορεί να σκαρώσει αξιοπρόσεκτες μελωδίες και στιχάκια όπως «Στην πόρτα της να μη σταθείς και το όνομά της να ξεχάσεις/Βρες άλλον τρόπο να καείς και τη ζωή σου να χαλάσεις».Αν όμως το ένα πρόσωπο του group φαίνεται ικανό να φέρει έναν φρέσκο αέρα στην προσέγγιση της υπόθεσης «έντεχνο», ο κακός του εαυτός εμφανίζεται μπουρδουκλωμένος στα cliché του χώρου αυτού. Πότε με επίπεδες συνθέσεις σαν τα “Αν Ποτέ” και “Άντρες Μοναχοί Τα Καλοκαίρια”, πότε χαραμίζοντας συμπαθέστατες μελωδίες για να ντύσουν αδούλευτους στίχους (“Βρέχει”, “Από Λυγμό Σε Κύμα”) και πότε με εκνευριστικά κακότεχνα στιχάκια σαν τα «Γιατί ’ναι αδιάβαστο βιβλίο η ζωή/Και δεν μεθάει όσο κι αν πίνει» (“Ζωή Σε Καμμένο Χαρτί”) ή «Ο έρωτας ο μέρμυγκας μας γέμισε με τρύπες και κελιά/Γέννησε τα αυγά του και μας άφησε να κλαίμε σαν παιδιά» οι Στάχυ δίνουν την εντύπωση ενός group που εύκολα μπορεί να πνιγεί σε μια κουταλιά νερό και να βαλτώσει στην καλλιτεχνική μετριότητα.Η πρώτη τους δουλειά δείχνει πάντως να υπάρχει περιθώριο ώστε να υπερκεραστούν οι αδυναμίες αυτές, οφείλουν όμως να μας δώσουν ένα πιο ισορροπημένο σύνολο τραγουδιών την επόμενη φορά.
