Ένα έντονο άρωμα από την «καθ’ ημάς» ανατολή αποπειράται να φέρει η δουλειά της συνθέτριας Κατερίνας Παπαδοπούλου, η οποία επιστρατεύει μάλιστα μια ολόκληρη ορχήστρα από Τούρκους μουσικούς και κυκλοφορεί σε δίγλωσση έκδοση (Ελληνικά και Αγγλικά), φανερώνοντας έτσι φιλοδοξίες διεθνούς προβολής.Κατά την προσωπική μου πάντως κρίση το Ανατολή Ανατολή Μου θυμίζει φοιτητή που, ενώ εμφανώς διαθέτει ευστροφία και συστηματικότητα στο διάβασμά του, περνάει τελικά την εξεταστική μόλις με τη βάση. Το κύριο πρόβλημα εστιάζεται νομίζω στις συνθέσεις της Παπαδοπούλου, οι οποίες αρκούνται στο να «αρωματίσουν» την ατμόσφαιρα με ανατολίτικα μυρωδικά μα αδιαφορούν να υπερβούν τον φορμαλισμό και τη μονοτονία. Μέσα σε αυτό το κλίμα οι επιχειρούμενες μελοποιήσεις σε επτά ποιήματα της Μαρίας Πολυδούρη βυθίζονται σε ένα πέλαγος «έντεχνων» νεοπαραδοσιακών μανιερισμών, με μόνη την “Αναμονή” να κατορθώνει να επιπλεύσει, χάρη στην κάπως ταιριαστή μελοποίηση και κυρίως χάρη στην αξιόλογη ερμηνεία της Πελαγίας Νικολαΐδου. Δεν είναι τυχαίο πιστεύω ότι είναι και πάλι η Νικολαΐδου η οποία ανεβάζει με την ερμηνεία της μία ακόμα στιγμή του album, τα “Ψέματα” και την καθιστά συμπαθή. Σε άλλες όμως επιλογές η ίδια τραγουδίστρια δεν τα πάει και τόσο καλά (“Αχ Η Καρδιά Μου”, “Γιατί Μ’ Αγάπησες”) δείχνοντας ότι παρά τα ηχοχρώματα της φωνής της που φέρνουν κάτι στον νου από Χάρις Αλεξίου (τηρουμένων πάντα των αναλογιών) χρειάζεται ακόμα δουλειά και εξάσκηση. Συνοψίζοντας, το Ανατολή Ανατολή Μου είναι μια προσπάθεια η οποία ενώ δεν στερείται εντιμότητας ή συνολικότερου ενδιαφέροντος ως ιδέα ναυαγεί ως αποτέλεσμα στις καλλιτεχνικές ξέρες της κοινοτυπίας και των «έντεχνων» νεοπαραδοσιακών cliché.
