Οργανικές συνθέσεις, τραγούδια και αποσπάσματα έργων του Νίκου Εγγονόπουλου, του Διονύσιου Σολωμού και του Διονύση Καψάλη συνυφαίνονται στη νέα δουλειά του Νίκου Ξυδάκη, την οποία ο ίδιος περιγράφει ως «μια υποκλοπή αισθημάτων» των φίλων του μουσικών. Πρόκειται για μια δουλειά σεμνή, αναντίρρητα φροντισμένη (το συνοδευτικό βιβλιαράκι είναι καταπληκτικό) μα μετριότατη από αισθητική άποψη. Κλεισμένο σε ένα δικό του σύμπαν, το Ημερολόγιο Δεύτερο χάνεται στις αναζητήσεις του και αποβαίνει, στην πλειονότητά του, ανίκανο να επικοινωνήσει με τον ακροατή, κρατώντας τον μακριά από τον κόσμο του με τη ψηλομύτικη διάθεση ενός περισπούδαστου καθηγητή ο οποίος αδιαφορεί αν το κοινό του πιάνει ή όχι κάτι από όσα λέει.Δεν είναι όποιος και όποιος ο Νίκος Ξυδάκης και έχει δώσει στο παρελθόν πειστήρια ενός αξιόλογου ταλέντου, ψήγματα του οποίου διακρίνονται άλλωστε και στο εν λόγω album. Εδώ και καιρό όμως δείχνει να έχει βαλτώσει στα κεκτημένα του και δυστυχώς και η δουλειά ετούτη δεν βοηθάει ιδιαίτερα ώστε να μετριαστεί η εντύπωση αυτή. Βρίθει έτσι από ανιαρά οργανικά τα οποία μόνο μουσικούς θα μπορούσαν να αφορούν (“Τριαντάφυλλο Στο Στήθος”, “Βαλς Ρουά”, “Αριάδνη”), αναγνώσεις κειμένων οι οποίες δεν εντάσσονται αρμονικά στην ατμόσφαιρα του έργου (με μόνη εξαίρεση το “Adagio”) και τραγούδια αξιοπρεπή μεν μα τίποτα περισσότερο (“Ορέστης”, “Εσπερινός”, “Μαργαρίτα Μαγιοπούλα”). Ευτυχώς κάποια νόστιμα οργανικά (“Καππαδοκία”, “Χιόνι”, “Ίων”), μαζί με μια αρκετά συμπαθή μελοποίηση στο “Τελευταίο Ταξίδι” του Κώστα Καρυωτάκη βοηθούν το σύνολο να διατηρήσει μια κάποια ισορροπία και ένα αποσπασματικό ενδιαφέρον. Δεν αρκούν όμως για να το φέρουν κοντά στο αισθητικά σημαντικό.
