Με την παρότρυνση και έμπρακτη ενίσχυση του Νίκου Ξυδάκη (που υπογράφει την παραγωγή και συμμετέχει ως τραγουδιστής) μας συστήνεται ο Λεωνίδας Μαριδάκης, σε μια φιλότιμη και με ανησυχίες για το «έντεχνο» τραγούδι δουλειά, η οποία δυστυχώς βάζει τον πήχη ψηλότερα από εκεί όπου είχε δυνάμεις για να φτάσει, βαλτώνοντας έτσι σε ένα άχρωμο τελικά αποτέλεσμα. Οι μελωδίες του Λεωνίδα Μαριδάκη κουβαλάνε αρώματα «Ξυδακικά» όσο και «Χατζιδακικά». Ενώ όμως δείχνουν διαβασμένες δεν διαθέτουν μια δική τους ταυτότητα, οδηγώντας έτσι στην εντύπωση ότι ο δημιουργός τους δεν έχει ακόμα απογαλακτιστεί όσο θα έπρεπε από τα καλλιτεχνικά του πρότυπα. Αυτό γίνεται ιδιαίτερα φανερό στις μελοποιήσεις ποιημάτων (Ναπολέων Λαπαθιώτης, Allen Ginsberg, Jalal Al-Din Rumi κ.α.), ένα εγχείρημα πάντα λεπτό και απαιτητικό, για το οποίο ο Μαριδάκης φάνηκε νομίζω άπειρος και ανέτοιμος. Χαρακτηριστικό είναι ας πούμε το παράδειγμα του “Ασημένιο Τραγούδι” (σε ποίηση Ginsberg), το οποίο δεν μπόρεσε να διασωθεί ούτε από τον γνωστό για τις προσωπικές, ιδιοσυγκρασιακές του ερμηνείες Φοίβο Δεληβοριά. Ένας δεύτερος βασικός τομέας όπου το Αβάδιστα παρουσιάζει σημαντικές αδυναμίες είναι ο τομέας της ερμηνείας. Τόσο ο Λεωνίδας Μαριδάκης, όσο και οι άλλοι δύο συμμετέχοντες νέοι τραγουδιστές (Μάκης Παπαγαβριήλ, Αναστασία Έδεν) έπεισαν μεν για τον ενθουσιασμό τους και την αγάπη τους για το τραγούδι, όχι όμως και για το ότι διαθέτουν τα απαιτούμενα προσόντα ώστε να υπερασπιστούν με επιτυχία μια δισκογραφική κατάθεση. Ο Μαριδάκης βέβαια πέτυχε να δώσει μια αξιοπρόσεκτη ερμηνεία στο “Σ’ Έχω Ξεχάσει”, δεν επανέλαβε όμως κάτι ανάλογο στα υπόλοιπα δύο τραγούδια που είπε στο album. Την περισσότερη δε δουλειά νομίζω πως χρειάζεται η Αναστασία Έδεν, για την οποία ήταν πολύ νωρίς για να επωμιστεί τον ρόλο της βασικής ερμηνεύτριας. Κατανοώ βέβαια την ανάγκη αυτών των νέων ανθρώπων να μπουν στη δισκογραφία, όσο και γιατί ο Νίκος Ξυδάκης έσπευσε να βοηθήσει αυτούς τους ενθουσιώδεις «μαθητές» του. Το λεγόμενο «έντεχνο» όμως βιώνει πολύ δύσκολους καιρούς και χρειάζεται δουλειές με πολύ περισσότερα φόντα από τον ενθουσιασμό και την αγάπη για αυτό ώστε να μην περάσει οριστικά στο περιθώριο των εγχώριων μουσικών εξελίξεων.
