Γνωστός από τη συμμετοχή του στα επιτυχημένα κατά τη δεκαετία του 1980 νεορεμπέτικα σχήματα Οπισθοδρομική Κομπανία και Τα Παιδιά Από Την Πάτρα, ο Λάμπρος Καρελάς επιχειρεί με το Κλέφτες Ονείρων μια επιστροφή στο σημερινό σκηνικό με όχημα δώδεκα δημιουργίες του Γιώργου Μίχα. Τα δύo πρώτα τραγούδια δίνουν την εντύπωση ότι ο Καρελάς πρόκειται να επιχειρήσει μια ηχητική στροφή, αφού είναι βασισμένα σε soft rock φόρμες. Ο ήχος όμως του υπόλοιπου album είναι ξεκάθαρα λαϊκός, με την εξαίρεση κανα-δυο πιο «έντεχνων» στιγμών, όπως π.χ. το ντουέτο “Συνήθισα” με την Ελένη Τσαλιγοπούλου. Αλλά παρά την ηχητική αυτή πολυσυλλεκτικότητα τα τραγούδια ακούγονται εγκλωβισμένα σε ξεφτισμένες μελωδικές φόρμες και λέξεις πολυφορεμένες, πράγματα δηλαδή τα οποία μπορεί να παραπέμπουν σε οικεία ακούσματα, δεν σου δίνουν όμως κανένα έναυσμα για να ασχοληθείς μαζί τους κάπως περισσότερο. Ο ίδιος ο Καρελάς ως ερμηνευτής θυμίζει αραιά και που κάτι από Θέμη Αδαμαντίδη (“Κέρνα Με”, “Σε Ψάχνω”), η φωνή του όμως στερείται της έκτασης και της στιβαρότητας του τελευταίου, με αποτέλεσμα η υπεράσπιση του υλικού να αποβαίνει συχνά αναιμική. Προκύπτει έτσι ένα album φροντισμένο μεν και με καλές προθέσεις, αδύναμο δε να ξεφύγει από τα τετριμμένα. Μοναδική εξαίρεση στα παραπάνω αποτελεί το ζεϊμπέκικο “Σαν Ένα Αγρίμι”. Όχι μόνο γιατί είναι το καλύτερο τραγούδι της δουλειάς συνθετικά αλλά και στιχουργικά, αλλά και εξ’ αιτίας της Σωτηρίας Λεονάρδου, η οποία το ερμηνεύει απολαυστικά, με εκείνον τον γνωστό σε όσους την ξέρουν δικό της τρόπο. Είναι πραγματικά κρίμα να μην ακούγεται περισσότερο στη δισκογραφία μια τόσο ιδιαίτερη φωνή…
