Πολλές υποσχέσεις αφήνει για το μέλλον το νέο album του Ζακ Στεφάνου, μοιάζει όμως με εργαστήρι στο οποίο διεξάγονται πειράματα με αβέβαιη ακόμα κατάληξη - γεμάτο από σκόρπιες σημειώσεις και σωλήνες όπου βράζουν παράξενα πολύχρωμα μείγματα. Ο Ζακ Στεφάνου είναι ένας τραγουδοποιός με στίγμα, φαντασία και ταλέντο. Ένα δημιουργικό σύμπαν αποτελούμενο από πορτοκαλί πεζοδρόμια (“Η Πόλη Των Χρωμάτων”) και αστείους ταχυδρόμους που κουβαλούν κίτρινα δέματα γεμάτα τουλίπες (“Πάντα Δικός Σου”), όπου η Χιονάτη είναι θύμα βιασμού μιας σπείρας διεστραμμένων επτά νάνων (“Μικρό Μου Πόνι”) και η ευτυχία βρίσκεται κρυμμένη στον πάτο των πραγμάτων (“Στον Πάτο”) αποτελεί αδιάψευστο τεκμήριο για τα παραπάνω. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι η Δήμητρα Γαλάνη έχει υποστηρίξει τα ως τώρα βήματά του, αναλαμβάνοντας εδώ τον ρόλο του συμπαραγωγού μαζί με τον Χρυσόστομο Μουράτογλου. Το πρόβλημα έγκειται στο ότι τα τραγούδια του Στεφάνου είναι βαρυφορτωμένα στιχουργικά από ιδέες αλλά δεν εστιάζουν πουθενά, δεν αναπτύσσουν δηλαδή τους προβληματισμούς που τα γέννησαν σε κάτι πιο συγκεκριμένο. Μοιάζουν έτσι με βαρελότα τα οποία εκπυρσοκροτούν θεαματικά, μα δεν αφήνουν κατόπιν κανένα ίχνος της παρουσίας τους. Σε αυτό βέβαια φταίνε κάπου και οι μελωδίες, γιατί ενώ είναι στην πλειονότητά τους συμπαθητικές έχουν μια τάση να μένουν διακριτικά στο παρασκήνιο και να είναι χαμηλοβλεπούσες. Για όλους αυτούς τους λόγους βρίσκω λοιπόν πως το Ένας Όμορφος Κόσμος ήταν μια βιαστική κυκλοφορία και χρειαζόταν περισσότερο παίδεμα και περισσότερη ωρίμανση πριν βγει στα ράφια των δισκοπωλείων. Ακόμα και έτσι πάντως δεν είναι μια δουλειά για πέταμα, μαρτυρία για τη δημιουργική δυναμική του Ζακ Στεφάνου. Δικαιούμαστε όμως νομίζω να περιμένουμε πολύ περισσότερα από αυτόν.
