Από όταν αποφάσισε να ακολουθήσει την αδερφή της Μελίνα Κανά στη δισκογραφία και να μας συστηθεί με το Πνοή Του Ανέμου το 1994 φάνηκε ότι η Λιζέτα Καλημέρη διέθετε αξιόλογη φωνή. Το κεφάλαιο αυτό όμως δεν μπόρεσε δυστυχώς να αξιοποιηθεί παρά σποραδικά στη δεκαετία που κύλησε από τότε και δυστυχώς ούτε το νέο της album αλλάζει κάπως την κατάσταση.Το Πάντα Υπάρχει Κάτι αποτελείται από ευπρόσωπα, περιποιημένα τραγούδια, τα οποία καταβάλλουν μια φιλότιμη προσπάθεια να διακριθούν από το σωρό. Κάποια από αυτά έχουν ίσως τα φόντα να σταδιοδρομήσουν στο «έντεχνο» ραδιόφωνο, όπως π.χ. το “Έλα Φίλα Με” ή το “Αχ Ζωή”, γενικά όμως προκύπτει ένα «όχι κακό» αποτέλεσμα, το οποίο ποτέ δεν σε προσβάλλει αλλά και δεν σε συγκινεί ιδιαίτερα ώστε να γυρίσεις να ξανακούσεις κάποιο τραγούδι. Διάσπαρτες εδώ κι εκεί υπάρχουν ιδέες, τις τσεκάρεις όμως εγκεφαλικά, καθώς σε κεντρίζουν μόνο ως δυνατότητες δημιουργίας κάτι καλύτερου. Μπορεί, όπως ενδεικτικά λέει και ο τίτλος του album, πάντα να υπάρχει κάτι, φοβάμαι όμως ότι ποτέ δεν βρίσκεται τελικά η άκρη του. Η Λιζέτα Καλημέρη δείχνει να έχει βελτιώσει τα εκφραστικά της μέσα σε σχέση με παρελθούσες ηχογραφήσεις και βάζει τα δυνατά της για την υπεράσπιση του album. Δεν μπορεί όμως να κάνει και θαύματα και να δώσει στα τραγούδια μια ζωή που δεν έχουν από μόνα τους. Κάτι τέτοιο υπερβαίνει τις δυνάμεις της, είναι δυνατόν να γίνει μόνο από τις πολύ μεγάλες φωνές. Όσο καλή ερμηνεύτρια και αν είναι η Καλημέρη χρειάζεται τραγούδια με ψυχή και προσωπικότητα για να λειτουργήσει. Κλείνοντας θα ήταν αδικία να μην αναφερθώ στην ιδιαίτερη φωνή του συμμετέχοντος Απόστολου Σιαραμπή. Μπορεί το τραγούδι που λέει (“Γυμνός Γεννιέμαι”) να μην είναι κάτι το σπουδαίο, το μέταλλο όμως της φωνής του και ο τρόπος ερμηνείας σίγουρα δεν περνούν απαρατήρητοι, φανερώνοντας έναν υποσχόμενο νέο τραγουδιστή.
