Είκοσι χρόνια κλείνει φέτος ο Βασίλης Γκουνταρούλης στη μουσική σκηνή της Θεσσαλονίκης, με διάφορα οχήματα. Το ιδρυτικό -και καθοριστικό για τον ήχο τους- μέλος των Ξύλινων Σπαθιών, με ένα ακόμα σόλο άλμπουμ στο λογαριασμό του, αυτή τη φορά παραδίδει μια -κυριολεκτικά- one man show δουλειά που δεν μπορεί παρά να τον εκφράζει απόλυτα: μουσική, στίχοι, παραγωγή, ακόμα και mastering έγιναν με τη δική του DIY λογική, οπότε το δικό του label μάλλον έμοιαζε ως φυσική συνέχεια. Ακόμα κι αν παίζει με τη ρυθμολογία, το στίγμα είναι ολοφάνερο. Μακροσκελείς αναπτύξεις βασιζόμενες σε αναλογικά σύνθι, διανθισμένες με ψιθυριστούς στίχους, με μια εικονοκλαστική συνέπεια και την απαραίτητη (για τους φίλους των Σπαθιών) χρησιμοποίηση στοιχείων της φύσης σε κατά βάση αστικές ιστορίες. Το ομώνυμο είναι ένα από τα πιο μυστηριώδη, καθηλωτικά τραγούδια της χρονιάς και το "Πικρό φιλί" κουβαλά μια γνώριμη midtempo μελαγχολία. Και τα δύο, όμως, μολονότι συγγενικά, δεν βοηθούν να διακρίνεις την υφολογική βάση του άλμπουμ. Μια στο drum'n'bass, μια σε μια ηλεκτρονική, βιομηχανική βρωμιά και μια σε συγκρατημένων beats Underworld αισθητική, άλλοτε με μινιμαλιστική electronica παλιάς κοπής κι άλλοτε σε electro αισθητική, το σίγουρο είναι ότι το "Φωτιά Βάζω στην πόλη μου" θέλει διαδοχικά ακούσματα για να αποκαλύψει την ομορφιά του, αν και δεν είναι όλα τα κομμάτια στο ίδιο επίπεδο. Aποτελεί, πάντως, μια διαφορετική πρόταση που ίσως να ξενίσει τους φίλους των Ξύλινων Σπαθιών.
