Λένε ότι ένα πολύ όμορφο τραγούδι συνήθως καθορίζει και τη στάθμη της έμπνευσης ενός δίσκου. Τί κρίμα που, όπως διαβάζουμε στις σημειώσεις του cd, το καλύτερο κομμάτι του νέου δίσκου της Ηρούς ("Καληνύχτα Μαμά") ήρθε την τελευταία στιγμή, λίγο πριν αυτή η δουλειά λάβει την οριστική της μορφή στο δημιουργικό της μέρος. Αν λοιπόν λάβουμε υπόψη μας ότι σε δύσκολους πλέον καιρούς τα τραγούδια είναι εκείνα που μένουν και είμαστε ευχαριστημένοι, ίσως αυτό το άλμπουμ είναι επιτυχημένο. Ο Γιώργος Παυριανός γράφει, σ' αυτό το γλυκύτατο και ειλικρινές τραγούδι, ένα διόλου επιδερμικό ύμνο στο μοναχικό του σταυρό. Η δε Ηρώ γράφει τη μελωδία και τραγουδά πάνω της φτύνοντας ευγενικά τα θραύσματα μιας ψυχής που σε όλο το υπόλοιπο άλμπουμ μόνο δυνατά χτυπάει.Αν όμως γίνουμε ελαφρώς απαιτητικοί; Το υπόλοιπο άλμπουμ κινείται δυστυχώς σε επίπεδα μέτρια. Μια θεατρικότητα φωναχτή, βεβιασμένη, μια μανιέρα που άλλοτε κρύβει κι άλλοτε (ακόμα χειρότερα) αποκαλύπτει την έλλειψη συνθετικής έμπνευσης, γεμίζει το άλμπουμ με ασπρόμαυρες εικόνες περισσότερο, παρά με χρώματα. Έχουμε εδώ τραγούδια άνευρα κι ανεμικά, κινούμενα στο γνωστό καμβά της μπαλλάντας, εξηλεκτρισμένης ή ήρεμης, πιανιστικής, ακόμα και στο χώρο της bossa nova. Τραγούδια που θα μπορούσαν να είχαν γράψει η Δήμητρα Γαλάνη κι ο Στέφανος Κορκολής (δεν είναι τυχαίο ότι παραχωρούν αμφότετοι εδώ από ένα κομμάτι τους) και να είχε ερμηνεύσει είτε η πρώτη, είτε η Τάνια Τσανακλίδου, λόγου χάρη, τα οποία μοιάζουν όμως με ανάλογα β' διαλογής των προαναφερθέντων. Και είναι κρίμα γιατί και οι στίχοι πολλές φορές έχουν κάτι να πουν (έχω την εντύπωση ότι και συνολικά, η δημιουργία αυτού του δίσκου ήταν αυστηρά προσωπική της υπόθεση), αλλά και γιατί η ίδια είναι πιο καλή τραγουδίστρια από ποτέ. Αυτό που μένει τελικά είναι μια υφέρπουσα αμηχανία... Η θλίψη ενός χαμόγελου συγκίνησης και ικανοποίησης ταυτόχρονα για το σωτήριο ιντερλούδιο.
