Σίγουρα είναι πολλοί εκείνοι που περίμεναν όπως – όπως αυτή τη στιγμή της επανέκδοσης του πρώτου άλμπουμ των South Of No North σε cd, μετά από δεκαετίες ανυπαρξίας στην αγορά και εξωφρενικών τιμών για κάθε διαθέσιμη κόπια – εξίσου χαρμόσυνη είναι και η είδηση ότι θα ακολουθήσουν και οι υπόλοιποι δίσκοι τους. Κυκλοφορημένο το 1984, το “Lacrimae Christi” αποτελεί μία από τις παραγωγές εκείνες που έμοιαζαν με ένα σημάδι ότι τα πράγματα στην εγχώρια ροκ σκηνή γίνονταν λιγάκι πιο σοβαρά. Αυτό είχε να κάνει κυρίως με τις παραγωγές της ετικέτας Creep γενικότερα, που έδειχναν να αποδεικνύουν ότι μέσα από μία σοβαρή προσπάθεια μπορούν να βγουν αξιόλογα πράγματα και να δημιουργηθεί μία πολυπόθητη σκηνή που να συσπειρώνει γύρω της το σκόρπιο ενδιαφέρον του ροκ ακροατηρίου στη χώρα μας. Ο ήχος που κυριαρχούσε στις αρχές της δεκαετίας του ’80 ήταν το post punk ή dark wave, ο ήχος με άλλα λόγια που είχαν οριοθετήσει με τη μουσική τους στη Βρετανία οι Joy Division, οι Cure του “Pornography” και οι Bauhaus, συν τους Mecano και πολλούς άλλους από όλη την Ευρώπη. Ειδικά η φωνή του τραγουδιστή του SONN μοιάζει πολύ μ’ αυτή του Peter Murphy, όπως και το συνολικό ύφος της μουσικής με τους Bauhaus. Είχαν δεχτεί αρκετές επικρίσεις γι’ αυτό όταν είχε βγει ο δίσκος, αν θυμάμαι καλά, κρίνοντας όμως ξανά το δίσκο μετά από δύο δεκαετίες, δεν μπορούμε να αρνηθούμε ότι περιέχει ορισμένα πολύ καλά κομμάτια, με κορυφαίο ίσως το “10000 Eyes” που σαρώνει μέχρι και σήμερα στις πίστες των μαγαζιών που ειδικεύονται στον σκοτεινό ήχο. Ας μην ξεχνάμε όμως ότι ακόμη και στη Βρετανία, πέρασε μία εποχή που δεκάδες μπάντες είχαν επηρεαστεί από όλους τους παραπάνω και ηχούσαν σαν κι εκείνους, οπότε δεν είναι απόλυτα κατακριτέο που και ετούτη εδώ η παρέα κινήθηκε στα αντίστοιχα μονοπάτια. Το άλμπουμ ως εκ τούτου μοιάζει με μια όμορφη καρτ ποστάλ από μία αγνή, περιπετειώδη, δύσκολη για τους πρωταγωνιστές της και σίγουρα ιστορική εποχή της ελληνικής ροκ σκηνής, και αξίζει να ακουστεί όχι μόνο από νοσταλγικά κίνητρα αλλά και από καθαρά μουσικά κριτήρια. Το μόνο αρνητικό του cd (αν μπορούμε να το εκφράσουμε έτσι) είναι η έλλειψη κάθε επιπλέον στοιχείου για το δίσκο σε σύγκριση με την κόπια του βινυλίου, κάποιου bonus κομματιού από εκείνη την περίοδο ή ενός κειμένου που να θέτει το πλαίσιο και την ιστορία της μπάντας και του παρθενικού τους βήματος. Ας ελπίσουμε ότι οι επερχόμενες επανεκδόσεις θα μας έρθουν με κάποιο πολυπόθητο δωράκι από demos ή ζωντανές εμφανίσεις παρμένες από τα «πέτρινα χρόνια» του ντόπιου ροκ!
