Πάνε αρκετά χρόνια από την κυκλοφορία του πραγματικά ελπιδοφόρου debut album των 1550, κι όμως αν και έχουν γίνει αρκετές αλλαγές, τα πράγματα δεν έχουν πάει μπροστά όπως θα περίμενε κανείς. Αξιοσημείωτο παραμένει το γεγονός, ότι πρόκειται για ένα από τα ελάχιστα σχήματα όπου όλα του τα μέλη απασχολούνται σε σχεδόν καθημερινή βάση με την μουσική, χαρίζοντας ανελλιπώς τα τελευταία 5+ χρόνια εκρηκτικές ροκ βραδιές. Μοναδική και πρόσφατη σχετικά αλλαγή στην μακρόχρονη πορεία του group, αποτέλεσε παραχώρηση της θέσης των φωνητικών από τον -τότε- "μπέντζαμιν" του group Στέφανου Λυγκοβανλή, στον Ιωσήφ Μοσχόπουλο, ενώ η υπόλοιπη παρέα συνεχίζει ακάθεκτη.Με το άκουσμα του δίσκου, αίσθηση προκαλεί το γεγονός ότι η πορεία αυτή δεν πάει προς τα μπροστά. Ναι μεν το album ανοίγει με μια φρέσκια σύνθεση, το ομώνυμο “Κάποια Κυριακή”, η συνέχεια όμως κάθε άλλο παρά πρωτότυπη είναι. Ένα από τα καλύτερα κομμάτια του πρώτου δίσκου, το “ήσουν παντού”, βρίσκεται ξανά εδώ ως “έχεις χαθεί”, σε μια διασκευή που δεν έχει να προσθέσει τίποτα ενδιαφέρον και μάλλον λειτουργεί αρνητικά. Προσπαθώντας να ξεπεράσει κανείς το γεγονός και να αφεθεί στη συνέχεια, συνειδητοποιεί ότι και το “παραμύθι” είναι μια ελεύθερη διασκευή του “σαν μουσική”, κομματιού επίσης από το πρώτο τους album! Αναρωτιόμαστε λοιπόν αυθόρμητα: Τι έγινε ρε παιδιά, τελειώσαν τα κομμάτια; Που ακριβώς αποσκοπεί αυτή η επανάληψη; Ομολογώ ότι κάπου εκεί σταμάτησα να ασχολούμαι, προσπερνώντας άδικα κομμάτια όπως ο “Αρχάγγελος” και το “ένας κόσμος σαν σκιά” που ίσως αξίζουν την προσοχή. Ειλικρινά πάντως, αν δεν γνωρίζετε τους 1550, είναι καλύτερα να πάρετε το πρώτο τους album, ή να πάτε να τους δείτε μια φορά ζωντανά. Οι διασκευές τους σε δημιουργίες άλλων καλλιτεχνών, είναι σαφέστατα πιο ενδιαφέρουσες.
