Μία δουλειά που φαίνεται πως είναι φτιαγμένη από φίλους, γεμάτη από «ζεστά» συναισθήματα, αλλά μπόλικους γνώριμους ήχους και μελωδίες. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ποιος είναι ο Dee; Πρόκειται για τον πρώην κιθαρίστα των Make Believe, Δημήτρη Καζούρη, ο οποίος φαινεται βαρέθηκε τους straight κιθαριστικούς ήχους και πειραματίζεται με ηλεκτρονικά εφέ, drum machines, κ.ά όμορφα ηλεκτρονικά παιχνίδια. Βέβαια, δεν είναι τελείως μόνος του. Στις φωνές τον βοηθά σε τρία τραγούδια και η Φλώρα Ιωαννίδη, πρώην τραγουδίστρια του προαναφερόμενου γκρουπ. Μάλιστα, η Φλώρα έχει φτιάξει και το εξώφυλλο του δίσκου, το οποίο δεν νομίζω ότι προσθέτει ιδιαίτερα στην κυκλοφορία, ίσως και λόγω της μέτριας εώς κακής εκτύπωσης.Το όλο κλίμα κινείται σε ατμοσφαιρικές μελωδίες και ηλεκτρονικές ενορχηστρώσεις, ενώ η κιθάρα του Dee δίνει την μελωδική της χροιά σε όλες σχεδόν τις συνθέσεις. Η φωνή της Φλώρας είναι για μία ακόμα φορά οικεία, γνώριμη, ζεστή και προσδίδει μία σημαντική βαρύτητα σε όσες συνθέσεις ντύνονται από αυτήν. Καλώς την!Από εκεί και πέρα, η αφαιρετική ενορχηστρωτική ματιά του Dee στις μελωδίες του είναι αφενός εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, από την άλλη δε, δεν σταματά να σου θυμίζει αρκετούς άλλους γνώριμους ήχους από δουλειές αγαπημένων σου καλλιτεχνών. Από την άλλη, αυτό είναι και το στοιχείο που βοηθά το άλμπουμ να ρέει όμορφα, δημιουργώντας στο έπακρο αυτή την οκεία αίσθηση που λέγαμε και πιο πάνω...Με εξαίρεση το μάλλον φλύαρο (ή μήπως το εντελώς αντίθετο;) closing track του Low Drop, όπου η πειραματική abstract idm είναι το πεδίο με το οποίο καταπιάνεται, τα υπόλοιπα tracks είναι δείγματα μίας διάθεσης του δημιουργού τους για μία διαφορετική στροφή στην καριέρα του, η οποία μάλλον του «πάει» αρκετά. Αν σας αρκεί κοπιάστε. Δεν θα περάσετε άσχημα. Άσχετα από το πόσο σας αφορά όμως, πρόκειται για μία δουλειά που μας αφήνει τις καλύτερες υποσχέσεις για το μέλλον και ελπίζουμε να μην διαψευστούμε...
