Εφτά χρόνια έκαναν τα παιδιά να ετοιμάσουν την πρώτη τους δισκογραφική δουλειά. Διάστημα αρκετό για να εμφανιστεί και να εξαφανιστεί μια μπάντα στην Ελλάδα. Εκείνοι δούλεψαν αρκετά και πλέον έχουμε το πρώτο "δισκογραφημένο" αποτέλεσμα.Μπορεί η παραγωγή τους, μαζί με τον Παναγιώτη Νταβέλο (In_Vox) και το Νίκο Σπυρόπουλο να σκορπίζει φαινομενικά τις συνθέσεις σε μια ποικιλόμορφη βάση ειδών, αλλά το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: Μουσικές με ποπ ευαισθησίες, κοντά στην έντεχνη πλευρά, αλλά και το μελωδικό rock από τα 80s. Ο Νίκος μαθαίνουμε ότι είναι φανατικός του blues και της jazz, ο Κωστής fan των Κατσιμίχα κι ο Κωνσταντίνος κάπου ενδιάμεσα. Τι κι αν στο "Ενα" ακούς ένα dance κομμάτι, τι κι αν τα έγχορδα μπλέκονται με breakbeats παρακάτω, τι κι αν το "Θαλασσί" αποτελεί μια noir/blues-άτη υπόθεση που εξελίσσεται σ'ένα mid-tempo funk, τι κι αν το "Δε φτάνει μόνο η αγάπη" αποτελεί μπαλλάντα, με ...συμφωνικές προεκτάσεις χάρη στα έγχορδά του, τι κι αν στο τέλος ("Μαζί σου μεθώ") μας έρχεται ελληνόφωνο ροκ ό,τι πρέπει για τους fan των Δυτικών Συνοικίών. Tα τραγούδια προκύπτουν πρωτογενώς από τις μουσικές αγάπες τους. Είναι λοιπόν παρήγορο ότι όλα αυτά τα επεξεργάζονται και ίσως στο μέλλον προκύψει κάτι από αυτά, κάτι δικό τους και κάτι που να ξεφεύγει από την ταμπέλα του αξιοπρεπούς. Προς το παρόν το ομώνυμο άλμπουμ είναι απλά συμπαθητικό, αλλά δεν σου αφήνει μια συγκεκριμένη γεύση, δεν μπορείς ούτε να το απορρίψεις, ούτε και να βρεις στοιχεία που θα σε δέσουν μ' αυτό. Ίσως να φταίνε και τα πολλά στιχουργικά κλισέ-ευκολίες που στη δεύτερη δουλειά (που εύχομαι να καταφέρουν να βγάλουν) θα πρέπει να αποφύγουν.
